مُد از آن دست موضوعاتی است که سال‌های سال، سوژه پردازش رسانه‌ها بوده، هست و به‌احتمال زیاد در آینده نیز خواهد بود. مد به‌عنوان یک پدیده اجتماعی نه‌چندان قدیمی، در حوزه‌های لوازم جانبی، شیوه پوشش و آرایش، کلامی و حتی کنشی، رفتاری و سبک زندگی ظهور پیدا می‌کند و در هر موج عده زیادی از افراد جامعه را با خود همراه کرده، هدایت و راهبری می‌نماید. جورج زیمل هدف از مد را جستجوی تمایز فردی می‌دانست و درعین‌حال معتقد بود که مد عرصه تقلید عمومی است. از نظر او، مد به افراد این امکان را می‌دهد که به طور موقت خود را از گروه‌های دیگر متمایز کنند و درعین‌حال، با پیروی از روندهای مد، به گروه‌های خاصی تعلق یابند. بر این مبنا می‌توانیم مد را بهره عمومی از آخرین الگوهایی که به جامعه وارد می‌شود، آن‌هم در جهت هویت‌یابی فردی تعریف کنیم. البته نظریات دیگری نیز در باب مد وجود دارد که گاهی ماهیت مد را در نقاط کاملاً متفاوت با یکدیگر تعریف می‌کنند. برخی از نظریه‌پردازهای متأخر، مد را نوعی سرمایه‌داری فرهنگی می‌دانند که تغییرات اجتماعی و اقتصادی یک جامعه را نشان می‌دهد و برخی دیگر مد را نشانه هویت و خودآگاهی دانسته‌اند که افراد می‌توانند هویت‌های مختلف را امتحان کنند و به خودآگاهی بیشتری دست یابند. حال سؤال این است که مد با چه سازوکاری وارد جامعه ایرانی می‌شود و چطور بر ما اثر می‌گذارد؟ مسئله مد در ایران را می‌توان در دودسته تحلیل کرد؛ نخست، نگاه سیاست‌گذار است که آن را به مسئله پوشش و آن هم در قالب یک نمایشگاه تقلیل داده است. در این نگاه مد چیزی غیر از لباس نیست و آنگاه اهمیت می‌یابد که با ساختارها و قواعد رسمی در تضاد قرار گیرد. دسته دوم، مد را یک صنعت جهانی می‌داند که اتفاقاً در جامعه ایرانی هم مؤثر است و دارای یک اکوسیستم پیچیده تعاملی میان طراحی، تولید، توزیع و بازاریابی است و همواره در حال تحول برای پاسخ به تغییرات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی است. در این پرونده تلاش داریم با واکاوی نگاه سیاست‌گذار ایرانی بر صنعت مد به دلایل ناکامی صنعت مد ایرانی پرداخته و با طرح دغدغه تأثیر مد بر جامعه ایرانی الگوی هویت‌یابی جوان ایرانی از طریق مد را فهم کنیم.