موسیقی ایرانی از دیرباز جایگاه ویژه‌ای نزد مخاطبان خود داشته و دارد. گذر زمان نشان داده که موسیقی ایرانی در ژانرهای مختلفِ خود، برخلاف تصور عامه، در نوآوری و به‌روزرسانی همچنان فعال و زنده است. پیام‌رسانی که تنها محصور به بزم‌سرایی و محافل درباری و موقعیت‌های طربناک نبوده، بلکه گاه با صدایی پرشور، تبدیل به ندای ایستادگی و آرمانی جامعه نیز شده است. از جمله جریان‌هایی که در همین راستا می‌توان موردتوجه قرار داد، «موسیقی مقاومت» است. موسیقی مقاومت را در ادوار مختلف تاریخی از دوران قاجار به بعد می‌توان موردتوجه و بررسی قرار داد. اما امکان بررسی آثار متقدم و البته همه‌ی آثار مربوط به این ژانر در مجالِ این پرونده ممکن نیست. چه از ین رو بازه‌ زمانی مدنظر را به سال‌های منتهی به پیروزی انقلاب محدود کرده‌ایم و از آثار گروه‌هایی نظیر گروه شیدا آغاز می‌کنیم. ژانری که از این دوران برای چندمین بار در تاریخ موسیقی ایرانی پدیدار شد، در دوران دفاع مقدس به اوج خود رسید و در سال‌های پس از آن نیز کماکان فرازوفرود داشت. رخدادهایی نظیر بازگشت مدافعان حرم، شهادت سرداران ایرانی، و حتی موفقیت‌های ورزشی، هرچند توانست جانی تازه به این کالبد کم‌جان بدمد، اما روزهای اوج را نیافریده است. اکنون، پرسش این است که؛ چرا «موسیقی مقاومت ایران» در دوره معاصر به‌اندازه گذشته فعال و پررنگ نیست؟ و چه عواملی در افول یا بازگشت آن نقش داشته‌اند؟ در این پرونده تلاش داریم برای محورهای زیر پاسخ‌هایی بیابیم.