به نظر می‌رسد که انجام کار فرهنگی که تا پیش از انقلاب و دهه‌های آغازین پس از پیروزی آن، امری خودجوش و اجتماعی بوده، به‌تدریج با توسعه نهادهای سیاسی و گسترش مؤسسات و ادارات بوروکراتیک تبدیل به امری نمادین شده و انجام آن بیشتر وجهه بخشنامه‌ای و سازمانی به خود گرفته است. پرونده پیش رو در نظر دارد تا موضوع جایگاه دولت در سیاست‌گذاری فرهنگی را بررسی کرده و نظرات خود را دراین‌باره ارائه دهد.