بررسی کارکردهای فرهنگی - اجتماعی قصه در گفتگو با مریم زندی؛
احیای قصه نیازمند یک حرکت اجتماعی است
ما به وسیله قصه می‌توانیم به صورت غیرمستقیم تمام اهدافمان را بیان کنیم. اصلاً کارکرد هنر این است که ما بتوانیم از ابزار هنر برای انتقال مفاهیمی که نمی‌توانیم مستقیم بگوییم، استفاده کنیم. این مفاهیم می‌تواند عشق، اخلاق، دین، مذهب، مفاهیم اجتماعی و روابط انسانی و اخلاقی باشد. شاید بگویید همه این‌ها را می‌توان به صورت مستقیم بیان کرد. اما مخاطب هر چه که مستقیم و شعاری باشد را پس می‌زند. وقتی ما از طریق هنر و قصه‌گویی وارد این مبحث شویم، مخاطب آن را می‌پذیرد. چون هنر زبان ذات و فطرت بشری است.
ادبیات پایداری و الزامات ایرانی آن در مصاحبه با خانم راضیه تجار/ بخش دوم؛
برای قهرمان ایرانی «فرا واقعیت» مسئله نیست، ویژگی است
بنده در ارتباط با مصطفی صدرزاده اثری نوشتم به نام اسم تو مصطفاست که بسیار هم زمینی است. یک جوان مدافع حرم که قهرمان هم به آن صورت نیست، ولی وقتی در بطن زندگی او می‌رویم، جوانی کوشا و مجاهد، عاشق خانواده، عاشق تعلیم‌دادن به جوانان محله، عاشق درآمدزایی از راه درست و حلال - که گاهی هم شکست می‌خورد - می‌بینیم که در نهایت فکرش این است که مرز ایران فراتر از این مرزهای جغرافیایی است.
دکتر سید حسین شهرستانی از ضرورت مواجهه با زبان فارسی به مثابه ابزار جامعه‌شناختی می‌گوید؛
شناخت زبان فارسی به کشف تجربه اجتماعی مردم ایران می‌انجامد
ادبیات، کاربرد فاضلانه و فرهیختگانی زبان است که در فرایندهای اجتماعی و فرهنگی، تبدیل به داستان، شعر، غزل و انواع مختلف ادبی می‌شود. کار با دوامی که ادبیات فارسی کرده این است که فرهنگ ملی را با فرهنگ اسلامی گره زده است و به سنت و ترکیب با دوامی رسانده که در نهایت به عنصر هویت‌بخش جامعه ایرانی تبدیل شده است؛ هویتی که ترکیبی از هویت ملی و هویت اسلامی است.
نگاهی به وضعیت تحول صداوسیما در گفتگو با محمدصادق نصراللهی؛
صداوسیما بدون قانون اداره می‌شود!
در صداوسیما، همه چیز به صورت دورهمی اداره می‌شود! دلیل آن هم این است که «قانون بر صداوسیما» نداریم! در سازمان این مقررات وجود دارد که خیلی از آن هم شفاف نیست. خیلی از این قانون‌ها قائم به اشخاص است و از بسیاری از آن‌ها اطلاعی نداریم. دلیل این هم یک داستان تاریخی است و آن هم این است که قانون صداوسیما توسط بازنگری‌های قانون اساسی منسوخ شده است؛ چون صداوسیما ۴ قانون دارد: اداره، خط‌مشی محتوایی، اساسنامه و نظارت.
نگاهی به تحول در رسانه ملی در گفتگو با ابراهیم شمشیری؛
تحول در حوزه صدا خیلی جدی گرفته نشد!
من به شخصه از منتقدان سازمان درباره حوزه «صدا» هستم. چون تحول در این حوزه آنقدری که باید دنبال و پیگیری نشده است. البته ما با سازمان خیلی بزرگی در حوزه صدا مواجه‌ایم؛ از شبکه‌های رادیویی برون مرزی تا صدای استان‌ها، به‌طور کلی ۵ مدل شبکه رادیویی داریم که هر کدام از آن‌ها ذیل یک بخش اداره می‌شوند و اینگونه نیست که همه آن‌ها زیرمجموعه معاونت صدا باشند. از همه شبکه‌های رادویی حدود یک چهارم شاید زیرمجموعه این معاونت باشند.
ادبیات پایداری و الزامات ایرانی آن در مصاحبه با راضیه تجار/ بخش اول؛
همه می‌توانند برای جنگ بنویسند!
به نظر من فضا باز است و هر کس می‌تواند به عرصه داستان‌نویسی از دفاع مقدس یا برای دفاع مقدس و تمام رویدادهای پایداری محوری که در ایران روی داده، ورود پیدا کند. البته بستگی به نگاه نویسنده دارد؛ چون ادبیات دفاع مقدس خاص بوده و کسی که ایران‌شناس و وطن شناس و ارزش‌مدار باشد، یقیناً می‌داند که مندرجات آنچه تولید می‌کند، باید در همین راستا باشد.
مصرف رسانه‌ای مردم و مسئله تحول صداوسیما در گفتگو با دکتر مجتبی صمدی؛
صداوسیما بپذیرد که ذائقه مخاطبان و مصرف رسانه‌ای مردم تغییر کرده
متأسفانه در این سال‌ها مخاطبان تلویزیون به‌شدت کم شده‌اند و صداوسیما نتوانسته بر اساس تغییرات ذائقه مخاطبان خود، برنامه‌هایش را به‌روز کند؛ چون شکل و جنس مصرف رسانه‌ای مخاطب کاملاً تغییر کرده است و حالا تلویزیون مجبور است با کم‌کردن شبکه‌های خودش و با تمرکز بر روی بهترین تولیدکننده‌ها، تمام حرفش را از طریق همان شبکه‌های محدودتر اما با بهترین کیفیت ارائه دهد تا لااقل همین مخاطب کم را نیز از دست ندهد.
نگاهی به موضوع اقوام و فضای مجازی؛
فضای مجازی و توسعۀ تکثّر فرهنگی؛ تأثیر و مطلوبیت
تصوّر غالب آن است که فراگیر شدن فضای مجازی به عدم موجودیت‌ها و هویت‌های ملی-محلی و ادغام آن‌ها در یک موجودیت و هویت واحد جهانی انجامیده است. گسترش فضای مجازی واجد ظرفیت‌هایی برای تقویت فرهنگ‌ها و هویت‌های محلی-قومی است و تقویت این فرهنگ‌ها و هویت‌ها نه‌تنها لزوما در تضاد با هویت و فرهنگ ملی قرار نمی‌گیرد، بلکه می‌تواند تقویت‌کنندۀ آن باشد.
کنترل شدید شبکه‌های اجتماعی در آمریکا به قلم مارتین گوری؛
سانسور جدید بر همنوایی و انطباق نخبگان جهانی متکی است
«لیپمن» یک افلاطونی واقعی بود. تجربه او از تبلیغات در جنگ جهانی اول او را متقاعد کرد که افکار عمومی می‌تواند توسط «سلسله‌مراتب نامرئی» شرور ساخته شود. او معتقد بود شهروند عادی به طرز ناامیدکننده‌ای ساده‌لوح و نادان است. بنابراین، دولت مدرن باید به کارشناسان «ویژه آموزش‌دیده» و صاحبان «دانش فنی» متکی باشد، که نه تنها نماینده رأی‌دهندگان، بلکه «افرادی که رأی نمی‌دهند، کارکردهای رأی‌دهندگانی که آشکار نیستند، رویدادهایی که دور از چشم هستند، مردم خاموش، مردم متولد نشده، روابط بین اشیا و مردم» را نمایندگی می‌کنند.
نقد و بررسی ادبیات پایداری در گفتگو با محمدرضا سنگری؛
مسئله ادبیات انقلاب، انسان اسوه است نه اسطوره
کسانی هستند که بخش تاریک و سیاه و تلخ جنگ را می‌بینند و جنبه دیگرش را آن‌سان بزرگ می‌کنند که بخش‌های حماسی و عظمت‌های جنگ‌دیده نشود. ممکن است عده‌ای هم از آن‌سو بیفتند. یعنی فقط حماسه را ببینند و رنج‌ها و تلخی‌ها را نادیده بگیرند. خداوند دو چشم به ما داده که به هر دو جنبه نگاه کنیم و یک زبان داده که حقیقت را بگوییم. دوستانی که بیشتر بخش تاریک جنگ را می‌بینند، میگویند ما به وجه انسانی جنگ توجه داریم. اما سؤال این است که کدام انسان؟ جنگ چه انسانی داشت؟