پایگاه تحلیلی سدید

حدادی می گوید: به‌واسطه ارتباط با بچه‌ها می‌دانم که آن‌ها می‌توانند تخیل ‌شان را رها کرده و فکر کنند که می‌توانند در یک روز دور دنیا را بگردند، یعنی با آگاهی از تخیل کودک فضا را ساخته‌ام. تلاش نکردم چیزی را آموزش دهم، زیرا به نظرم تخیل خودش یک نوع آموزش است و می‌تواند به کودک چیزهای زیادی را یاد بدهد. اینکه من تخیل کنم سفر می‌روم، با این موضوع بسیار یاد می‌گیرم، پس چرا باید حتما آموزشی را در کتاب بگذارم؟ در داستان‌های کودک سعی کردم یک برش از زندگی را نشان دهم. این برش زندگی می‌تواند به کودک مهارت‌های ارتباطی را یاد دهد.

یکی از نکات بارز و روشن شعر باقری، ارتباط مدامش با اشیاست و مدام در حال جان بخشیدن به آنهاست؛ نکته‌ای که شاعران مدرن از آن غافل نیستند، اما با این همه، شعر باقری اغلب از مکاشفه و شهود خالی است (البته نه اشعار کوتاه «سنگ‌ها» و بعضی شعر‌های او). شاید بتوان گفت مکاشفه‌هایش بیشتر از تعقل سرچشمه می‌گیرد یا بین تعقل و تخیل جا می‌گیرد و در نهایت یا در توده‌ای از ابهام فرو می‌رود یا در پشت پرده نازکی از ابهام قرار می‌گیرد