پایگاه تحلیلی سدید

امیدهای اجتماعی در سطح ارزش‌های فرهنگی و ملی به دستاوردهای کلی گره‌خورده است. چون امید اساساً با دستاوردها تعریف می‌شود. امید با نیازها و خواسته‌های ما که به‌عنوان دستاورد می‌شناسیم رابطه دارد. هرچقدر دستاورد بیشتر داشته باشید امید بیشتری هم وجود دارد. چه در سطح فردی و چه اجتماعی وقتی اهدافی در نظر می‌گیریم که در کوتاه‌مدت به‌دست نمی‌آید ناامیدی بیشتر می‌شود. این امید با فعالیت امروز من تعریف می‌شود نه با هدف بلندمدت در یک افق و چشم‌انداز ده بیست ساله.

جامعه‌ای که ناامید باشد مردم احساس امنیت ندارند و نارضایتی وجود دارد. در جامعه ناامید هیچ‌گونه تحرک و پویایی وجود ندارد. جامعه ما به این شکل نیست. اما این به‌منزله نادیده گرفتن مشکلات هم نیست. حتی اگر می‌بینیم که اعتراضاتی از سمت مردم به‌صورت مدنی یا از طریق نمایندگان اصنافشان صورت می‌گیرد این یک جور امیدواری در جامعه است که به دنبال پیگیری مشکلاتشان هستند.

نه تنها تصور هر آینده‌ای در دنیایی که همه چیز دائماً در حال تغییر است، چالش برانگیز است، بلکه فکر کردن به آینده‌ای که در آن چیز‌ها تا حدودی مثبت هستند هم سخت است. اما هر چقدر هم که احساس ناراحتی کنیم، باید امیدوار و منتظر آینده بهتر باشیم. آینده‌ای زیبا که قطعاً با صبر و شکیبایی فرا خواهد رسید. امیدوار بودن تا حدی به داشتن حس کنترل بستگی دارد. این یعنی شما می‌توانید بر دنیای اطراف خود تأثیر بگذارید و اقداماتی که انجام می‌دهید می‌توانند پیامد‌های مثبتی در زندگی شما داشته باشند.