پایگاه تحلیلی سدید

ادبیات وقتی جناحی و حزبی می‌شود از پس عینک‌های خاصی به مسائل می‌نگرد و بنابراین تمام واقعیت را نمی‌بیند و آن واقعیاتی را هم که مدنظر قرار می‌دهد، به‌گونه‌ای می‌بیند که جناح مطلوبش می‌خواهد. به همین سبب به‌طور طبیعی از واقعیات تام و عامه مردم فاصله می‌گیرد و مخاطبان خاص پیدا می‌کند. حتی از واقعیت فاصله می‌گیرد؛ یعنی تمام واقعیت نیست؛ ممکن است بخشی از واقعیت باشد و بخشی نباشد.

راجع به ادبیات انقلاب کشور خودمان باید بگویم: این ادبیات، طبعاً باید ادبیات انقلاب اسلامی باشد؛ چون انقلاب ما بدون هیچ تردیدی اسلامی بود. این را دوست و دشمن از قبل و بعد انقلاب می‌دانستند؛ به این دلیل که رهبرش یک رهبر دینی و هدفش برپایی حکومت دینی بود و شعار‌های مردم در آن زمان اسلامی بودند.

سرشار گفت: انقلاب، هنر دینی را احیا کرد و دوباره به عرصه کشاند. البته نه به این معنا که همه اهالی هنر کشور، پیرو این مکتب شدند. بلکه جریان اسلامی و انقلابی، هنر دینی و انقلابی را پیش برد؛ و همچنان سایر جریان‌ها مثل جریان هنر مارکسیستی که متعلق به بلوک شرق بود و هنری که متعلق به غرب سرمایه‌داری است، نیز به حیات خود ادامه دادند و می‌دهند. این دو گرایش که در ذات خود، صورت‌هایی متفاوت از هنر اومانیستی‌اند، بعد از انقلاب نیز با قوت به حیات خود ادامه دادند.