تعداد اخبار:۴
خنده ای که از سر شادی نیست؛ پرونده ای برای طنز و کارکردهای آن در جامعه ایران
طنز دربندِ تفسیر به رأی‌های مسئولان است!
چرا ما با داشتن تجربه شوخی با خداوند در آثار ادبیمان، امروز با سانسور آثاری که به نوعی با دین شوخی می‌کنند، مواجه می‌شویم؟ دین همیشه و در همه جوامع یک موضوع حساس بوده است، ولی آنچه که امروز بیش از پیش ما را گرفتار و دربند کرده، تفسیر به رای‌های مسئولان است.
طنز، خیلی جدی است
قدرت باید مسئول و پاسخگو باشد و تن به انتقاد دهد. اگر اینگونه نباشد شرایط خطرناک می‌شود چنان که دیدیم خطراتش چه بلایی سرمان آورده است. یک دفعه یک ساختمان روی سرمان آوار می‌شود. ما در نظام تعلیم و تربیتمان باید تجدیدنظر کنیم و به جای آنکه بچه‌هایمان را درگیر کنکور، تست و زرنگ‌بازی کنیم، باید به آنها بینش بدهیم تا بچه بتواند درست را از نادرست و حقیقت را از دروغ تشخیص دهد که پس‌فردا شبکه‌های ضدانقلابی مثل من و تو، ایران اینترنشنال و بی‌بی‌سی با دو کلیپ او را فریب ندهند که ما در زمان شاه در بهشت زندگی می‌کردیم و وقتی انقلاب شد جهنمی شدیم.
بین طنز، لودگی و هجو یک مرز باریک است
باید بدانیم طنز الزاما آن چیزی نیست که شاید مخاطب همیشه از طنازان و فعالان عرصه طنز توقع دارد. طنز این نیست که شما حتما پای تلویزیون بنشینید و با دیدنش قهقهه بزنید، طنز آن چیزی نیست که حتما باید شما را بخنداند. بله؛ کار‌های طنز باعث خنده و انبساط خاطر هم می‌شوند، ولی ما باید بدانیم بین طنز، لودگی و هجو یک خط باریک است که به سلیقه بیننده‌ها و نوع نگاه آنها به مقوله طنز برمی‌گردد.
طنزپرداز یعنی نامه‌رسان اجتماعی
اساساً طنز نسبت مستقیمی با مفهوم انتقاد فردی و اجتماعی دارد. جامعه‌ای که در آن طنز وجود نداشته باشد، انتقاد هم وجود ندارد. این موضوع به ماهیت ایهامی طنز بازمی‌گردد. طنزپرداز با استفاده از نماد و زبان دوپهلو می‌تواند به حساس‌ترین مواضع اجتماعی و فردی ورود کند. استفاده از زبان ایهام این امتیاز را برای طنزپرداز دارد که اگر روزی شخصی یا نهادی که مورد نقد واقع شده است، درصدد تنبیه طنزپرداز بر بیاید، طنزپرداز می‌تواند به ایهام متوسل شده و بگوید که منظور او این نبوده که برداشت شده است تا بتواند از تیغ تنبیه رها شود و حرف خود را به جامعه برساند.