برچسب ها - اندیشه مهدویت

با اندیشه مهدویت هویت مشترکی به جامعه شیعی داده می‌شود که آن را به جامعه‌ای منتظر تبدیل می‌کند؛ جامعه‌ای که تلاش می‌کند پیش برود و احساس انتظار را با خود حمل می‌کند. حضور احساس انتظار در باور، ذهن و دل افراد یک جامعه، انسجام درونی ایجاد خواهد کرد.

دوره فعلی از منظر باور به مهدویت شبیه دوره صفوی است. زمانی که انقلاب کردیم، با رژیمی نابسامان مواجه بودیم و آرمان‌هایی داشتیم. پس از پیروزی متوجه شدیم تحقق آن آرمان‌ها کار ساده‌ای نیست. در سخنان امامین انقلاب نیز آمده است که انقلاب هنوز به پایان نرسیده و انقلاب دوم؛ یعنی جامعه‌سازی و دولت‌سازی از خود انقلاب قبلی بالاتر است؛ لذا در اینجا باز نام امام‌زمان (عج) مطرح شد که ما هر چقدر تلاش کنیم، تا حدی موفق می‌شویم. وقتی چالش‌ها و بحران‌ها هم افزایش یافت، باز هم همین سخنان که دولت ما مقدمه ظهور است و ظهور نزدیک است، پررنگ شده و ادبیات سیاسی و اجتماعی را تا حد زیادی متأثر از خود کرده است.

مهدویت اساساً یک مژده اجتماعی بوده و مخاطب آن توده‌های مردم بوده‌اند. حالا شما از آنرو که ایران را مطرح کردید می‌توان گفت که اثرگذاری باور به مهدویت در زندگی روزمره را می‌توان از دوره صفویه بیشتر شاهد بود. زیرا پیش از آن شیعیان یا حکومتی نداشتند یا حکومت‌های محدودی داشتند. در دوره آل بویه نیز بیشتر همت علما و اندیشمندان صرف تثبیت این اعتقاد شد.

سرود «سلام فرمانده» فریاد وجودی انسان در جست‌وجوی معنای زندگی است؛ معنا؛ گمشده عصر جدید! واقعیت این است که در همه فرهنگ‌ها، معنای حماسی موعود مربوط به الگوی جامع‌الاطرافی است که جهان را از بی‌معنایی نجات می‌دهد و او را به حقیقت هستی خود آگاه می‌سازد و چنان جنبشی درون او ایجاد می‌کند که خود را در متن عالم معنادار می‌یابد ـ نه اینکه با معانی موهوم و حبابی، زندگی بگذراند و امروز را برای امروز و فردا را برای فردا از رهگذر قهرمان‌های موهوم بخواهد و بسازد، نه! ـ انسانی که معنای زندگی خود را در متن عالم می‌یابد برای خویشتن خویش رسالت اجتماعی و مسئولیت اجتماعی قائل است در ارتباط با ارزش‌هایی که به او معنا داده، به او وجود داده و هستی بخشیده است.