چرائی خیره ماندن چندساعته افراد به صفحات اینفلوئنسرها یا به‌اصطلاح عامیانه، شاخ‌های اینستاگرام برای هر کدام از ما پرسشی جدی است. یک موقعیت منفعلانه و یکسویه که در آن، بیننده تنها مخاطبِ این توالیِ دیداری است. تصاویر از پی هم می‌آیند، سرخوشی سطحی ایجاد می‌کنند و ذهن مخاطب را برای دریافت تصویر جدیدتر به ولع می‌اندازند. این گردش رسانه‌ای به حدی است که بودریار از آن به‌عنوان هرزگی اطلاعات یاد می‌کند. اینستاگرام، از طریق بازنمایی فزاینده آثار خالی از معنا، گام عمیقی در تولید نمایشی مبتنی بر زیبایی‌شناسی پست‌مدرن برداشته است. رسانه‌های عصر پست‌مدرن که به گفته باومن جهانی متغیر و فاقد گزینه‌های روشن است، به‌مثابه اجتماعات تخیلی عمل می‌کنند که نقطه ثقلشان، توجه عمومی است. بستر توجه عمومی، فرهنگ و شهرت سلبریتیزم را به‌سرعت گسترش داد و با اوج‌گرفتن فرهنگ شهرت و تسهیل راه‌های «دیده‌شدن»، قشرهای مختلف علاقه‌مند به قهرمان شدن وارد فضای مجازی شدند. مشغولیتی که آنها را هر چه بیشتر تشنه دیده‌شدن می‌کند و برای مخاطبشان، خسارتی جز نابودشدن درک درست واقعیت را در بر ندارد؛ در نتیجه سرگرم‌کننده بودن آن‌ها به بهانه ازمیان‌رفتن محتوا و معنا موردتوجه قرار می‌گیرند و خصوصیاتی چون کیفیت هنری، انسجام، برجستگی، اصالت، واقع‌گرایی و ژرفای فکری اهمیت خود را از دست می‌دهد و از امر غیرعقلانی تجلیل می‌شود. به‌منظور درک تأثیرات «فرهنگ شهرت» بر جامعه ایرانی و مدل الگوی کنشی فعالان فضای مجازی، سؤالاتی کلیدی پیرامون مفهوم‌یابی شهرت اینستاگرامی و نسبت مردم ایران با سلبریتی‌ها طرح کرده‌ایم که در این پرونده به دنبال یافتن پاسخ آن هستیم.