اساس مسئله ازآنجا آغاز می‌شود که حاکمیت ملزم است نسبت به عدم کارآیی در بخش‌هایی از کشور نزد افکار عمومی به دوگانه «ساختارها یا مدیریت» پاسخ دهد؛ مقوله فرهنگ نیز از این الزام مستثنا نیست. گسترش جوامع و تقسیم‌کارهای پیشرفته و به‌تناسب آن پیچیدگی امر اداره، دولت‌ها را ناچار به ساختار سازی و مدیریت این ساختارها با بهره‌گیری از اراده مردم کرده است. اما بحث «فرهنگ» متفاوت است. فرهنگ مقوله‌ای است که از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شود و نمی‌توان برای آن برنامه سهمیه سنجی شده و نظریه مبتنی بر اعداد را به کاربرد. بر همین اساس نخستین سؤال بنیادی این است که «آیا با تسهیل گری و قانون‌گذاری می‌توان منافع فرهنگی ملی را صیانت نمود؟» از دهه هشتاد مسئله ساختار فرهنگی کشور و عملکرد مطلوب آن موردتوجه برخی صاحب‌نظران قرارگرفته است، اخیراً نیز مقام معظم رهبری تأکید کردند که «ساختار فرهنگی کشور نیاز به یک بازسازی انقلابی دارد»؛ بااین‌وجود به نظر می‌رسد مفهوم بازسازی ساختار فرهنگی کشور هنوز برای سیاست‌گذاران و تصمیم گیران روشن نیست و ابهاماتی دارد. این پرونده تلاش دارد با توسعه ادبیات مفهومی مرتبط با موضوع و شناخت وضعیت کنونی و ارزیابی نسبی آن، زمینه‌ای را برای تحقق این امر فراهم سازد.