پس از جنگ، با توسعه نهادهای بوروکراتیک، معاونت‌هایی با نام‌های مختلف در هر سازمان به وجود آمد که درواقع امورات فرهنگی را به شیوه‌های مختلف دنبال می‌کردند. بوروکراتیک شدن کار فرهنگی اگرچه به توسعه کمّی آن کمک کرد، اما ازنظر کیفی سطح آن را تا حد زیادی پایین آورد، به‌طوری‌که حتی خود سازمان‌ها نیز گاه بی‌آنکه به مأموریت‌های فرهنگی خود اعتقاد داشته باشند، صرفاً برای کارنما، بخشنامه‌های فرهنگی را صادر می‌کردند و می‌کنند، و طبیعتاً در اجرا نیز از پیگیری چندانی برخوردار نبوده و نیستند. در نتیجه بخشی از بودجه به‌کار فرهنگی تخصیص می‌یافت، بدون آنکه در عمل نتیجه‌ای به دنبال داشته باشد. رویدادهای ۱۰۰روز اخیر نیز موجب شده تا تمرکزها به سمت کار فرهنگی سوق پیدا کند. در هر حال به نظر می‌رسد به دلیل آنکه فرهنگ خود مقوله‌ای از جنس نرم است، نمی‌توان کار فرهنگی را به سازمان‌ها و نهادها سپرد، بلکه خود جامعه با شناختی که از خود دارد، باید وظایف محوله در عرصه فرهنگ را بر عهده گیرد. فرهنگ‌سازی یک امر حکومتی نیست، اگرچه حاکمیت می‌تواند پشتوانه سیاست‌های کلی و نظارت‌های کیفی باشد،‌ اما اجرای این سیاست‌ها نه بر عهده سازمان‌ها که بیشتر بر عهده خود جامعه است. در همین رابطه تلاش می‌شود تا ضمن بررسی کارنامه نهادهای فرهنگی شکل گرفته در تاریخ پس از پیروزی انقلاب، به این مسئله ورود شود که کار مطلوب فرهنگی دارای چه شاخصه‌هایی است و چگونه می‌توان با استفاده از ظرفیت و نقش جامعه، رشد و بالندگی فرهنگی را رقم زد.