پایگاه تحلیلی سدید

اندیشکده ‌ها شکل گرفت تا به جای پژوهش‌های ۳۰۰ صفحه‌ای، پژوهش‌های ۳۰ صفحه‌ای با سرعت بالا و در موضوعات مختلف انجام دهد. پژوهش‌هایی که به درد حکمرانان بخورد. پس اندیشکده ‌ها به عنوان کماندوهای فکری در این عرصه شروع به فعالیت کردند، به این شکل که مسائل و موضوعات را در ظرف چند هفته تحلیل و بررسی می‌کنند و گزارش آن را تحویل دستگاه اجرا می‌دهند. درست است که در این الگو جامعیت را از دست خواهیم داد، اما زمان را به دست می‌آوریم و در هزینه- فایده انجام شده نفعش بیشتر است.

در کشور ما تعداد بسیار زیادی اندیشکده وجود دارد. اما در فرض فعال بودن، بیشتر حول موضوع کار می‌کنند. یعنی مثلا موضوع را فساد قرار می‌دهند، اما مسأله فساد را در یک ساختار و سازمان به خصوص نمی‌توانند حل کنند. این نقطه انقطاع سیستم حکمرانی و نهاد علم است.

با پیروزی انقلاب و طی شدن روند تلخ شورش‌های مسلحانه گروهک تروریستی مجاهدین خلق و شاخه اقلیت فدائیان خلق که اولی عمدتاً در پایتخت کشور و دومی در شهرهای مرزی استان‌های محروم ویژه در کردستان و ترکمن‌صحرا صورت گرفت، عملاً مانع از این شد که دولت‌های روی کار آمده در جمهوری اسلامی ایران فرصت چندانی برای ایجاد ساختار سازی نهادهای دموکراتیکی، چون سمن‌های مردمی و اندیشکده ‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی نظامی احزاب یا بخش‌های خصوصی را ایجاد کنند.