پایگاه تحلیلی سدید

گالتونگ به صراحت بیان می‌کند که در روزنامه نگاری صلح، بجای برجسته سازی جنگ باید به صلح، بجای رسانه‌ای کردن رویداد‌های زندگی انسانی باید به انسانی کردن فضای رسانه‌ای و روش‌ها و مهارت‌هایی که نتیجه آن تفاهم و گفتمان و پرهیز از خشونت باشد، توجه شود.

هم‌زمان با آغاز اعتراضات از آخرین روز‌های شهریور، گروه‌هایی از کنشگران مختلف اجتماعی و فرهنگی در داخل یا خارج از ایران، با نوشتن نامه‌هایی از فیفا خواستند که به منظور مجازات نظام سیاسی ایران بخاطر برخورد با جریان آشوب‌های داخلی، از حضور تیم ملی کشورمان در جام جهانی خودداری کند. این در حالیست که مرور تاریخ جام‌جهانی و رویداد‌های سیاسی و اجتماعی همزمان در کشور‌های مختلف نشان از طرح چنین کارزار‌هایی علیه کشور‌های گوناگون ندارد.

در سریال‌های تلویزیونی شاهد بودیم که به دلیل فقر قصه در روایت، مخاطب از دیدن سریال سیراب نمی‌شود و به نوعی می‌توان گفت قصه‌ای که در خط اول کلید خورده است در ادامه جان نمی‌گیرد. سیر داستان حرکتی لاک‌پشتی و قطره‌چکان در اطلاعات دادن به مخاطب را دارد و درنهایت به کلافگی تماشاگر از ندیدن هرآنچه نیاز است تا یک قصه در هر قسمت به او بدهد می‌انجامد. نویسنده بی‌دلیل تماشاگر را سر می‌دواند و او را تشنه می‌کند و با پایان‌بندی نامناسب بی‌دلیل با تعلیق‌های غیرحرفه‌ای تماشاگر را به شب بعدی پاس می‌دهد، بی‌آنکه بداند زود‌تر از آنچه فکرش را کرده باشد تماشاگر را از دست داده و او را در این خساست بی‌دلیل عصبی کرده است.

او در گفتگو در این مورد بیان می‌کند: فکر نمی‌کنم ذائقه مخاطبان ایرانی از اساس با سریال‌های فانتزی و تخیلی زاویه داشته باشد. به گمانم به این دلیل است که ما به‌عنوان متولیان کار، تبحر لازم را برای اجرای این ژانر نداریم. همچنین ممکن است به علت مسائل فرهنگی نتوانیم یک‌سری از فانتزی‌ها را برای مخاطب باورپذیر نشان دهیم. معتقدم اگر درام خوب و باورپذیر باشد در هر ژانری می‌شود مخاطبان را جذب کرد و بینندگان می‌توانند از آن لذت ببرند.