به گزارش«سدید»؛ برنامه «با حسین حرف بزن» را می‌توان یکی از برنامه‌های پرمخاطب و موفق و متفاوت شبکه نسیم دانست که همه ساله در ماه محرم روی آنتن می‌رود. پخش فصل نهم این برنامه چند شبی است آغاز شده و از همان ابتدا مخاطب با فضای متفاوت و جدیدی از این برنامه روبه‌رو شده‌است.
مهمانانی هم که وارد این برنامه می‌شوند از قشر‌های مختلف جامعه هستند که با ورود به استودیو خودشان را در میان خیمه‌هایی که در یک شنزار برپاشده می‌بینند و حال و هوای عجیبی را تجربه می‌کنند. همچنین با دیدن هدایایی که برایشان در نظر گرفته شده، حس و حال عجیبی در برنامه حکمفرما می‌شود که جزو بخش‌های دیدنی برنامه محسوب می‌شود. این برنامه به تهیه‌کنندگی بهراد رحمانی و محمدحسین تقوایی هر شب از شبکه نسیم پخش می‌شود و سه مهمان دارد که یکی از آن‌ها عضوی از خانواده شهدا و دیگری یکی از چهره‌های شناخته‌شده در عرصه‌های مختلف و دیگری یکی از مردم عادی است که هر سه در این برنامه ارادت‌شان را به امام‌حسین (ع) ابراز می‌کنند. با بهراد رحمانی یکی از تهیه‌کنندگان برنامه و تعدادی از مهمانانی که حضور داشتند گفتگو کرده که ماحصل آن را در ادامه می‌خوانید.
امیر بهراد رحمانی یکی از تهیه‌کنندگان برنامه «با حسین حرف بزن» است که در پاسخ به این سؤال در خصوص این‌که از آنجا که با حسین حرف بزن یکی از برنامه‌های برجسته شبکه نسیم است، برای حفظ این برند چه تمهیداتی اندیشیده‌است، می‌گوید: برند این برنامه، اول از همه متعلق به حضرت سیدالشهدا (ع) و مردم و بعد از آن متعلق به شبکه است که ما امسال توفیق خدمت‌رسانی در این برنامه را پیدا کردیم. با توجه به این‌که امسال نهمین فصل از برنامه تولید و پخش می‌شود، اتاق فکر ما بررسی کاملی از فصل اول تا هشتم انجام داد و از هشت فصل گذشته یکسری شاخصه محتوایی، بصری و هم فرمی استخراج شد. ما آن‌ها را به ترتیب اهمیت رتبه‌بندی کرده و سعی کردیم به متن و اصل برنامه وفادار باشیم و کلیت کار را خیلی تغییر ندهیم.
درد دل با امام حسین (ع)
رحمانی در ادامه درباره تمرکزی که روی بخش مهمان دارند هم توضیح می‌دهد: یکی از مولفه‌های ذهنی ما در طراحی اولیه این بود که با حسین حرف بزن صرفا مربوط به یک مکان خاص نیست و لزومی ندارد که درددل با حضرت حتما در حریمی خاص مثل حرم یا هیات باشد. در هر نقطه‌ای و در هر مکانی و هر زمانی می‌توان با حضرت سیدالشهدا (ع) حرف زد. در همین مسیر هم حرکت کردیم. یعنی فضای برنامه هم بدین گونه بود که در هر موقعیتی می‌توان این درد دل را با امام‌حسین (ع) انجام داد؛ بنابراین تصمیم گرفتیم به شکل و فرم دیگری این پیام را منتقل کنیم. از این رو سراغ سه یا چهار مهمان در هر برنامه رفتیم. یکی از مهمانان اعضای خانواده شهدا، دیگری از چهره‌هایی که مردم می‌شناسند و یک نفر هم از آدم‌های عادی که در جامعه خودمان حضور دارند. البته در ویژه‌برنامه‌ها هم مهمانان ویژه‌ای داریم که مرتبط با آن قسمت از توسل و محتوای برنامه است.
وی همچنین می‌افزاید: ما برای دسته‌بندی مهمانان یک سری مولفه داشتیم که هر قسمت یک چهره شاخص داشته‌باشیم. از اسفند ماه سال قبل که کار را شروع کردیم، برای مهمان هم خیلی تلاش کردیم تا این‌که بفهمیم نماد بارز با امام‌حسین (ع) حرف زدن و برای حضرت حرکت کردن و عمل کردن در کدام قشر تعبیر می‌شود که به این رسیدیم پیرامون شهدا می‌توان این مولفه را پیدا کرد؛ بنابراین ما در هر برنامه یک نفر از اعضای خانواده شهدا را هم داریم. از طرفی امام‌حسین (ع) که متعلق به قشر خاصی نیست! بنابراین گفتیم یکی از مهمانان یک نفر از مردم عادی جامعه باشد و این تصور به وجود نیاید که امام‌حسین (ع) صرفا مربوط به مذهبیون، هنرمندان، ورزشکاران یا... است.
یکی از مولفه‌های ذهنی ما در طراحی اولیه این بود که با حسین حرف بزن صرفا مربوط به یک مکان خاص نیست و لزومی ندارد که درددل با حضرت حتما در حریمی خاص مثل حرم یا هیات باشد. در هر نقطه‌ای و در هر مکانی و هر زمانی می‌توان با حضرت سیدالشهدا (ع) حرف زد. در همین مسیر هم حرکت کردیم. یعنی فضای برنامه هم بدین گونه بود که در هر موقعیتی می‌توان این درد دل را با امام‌حسین (ع) انجام داد
رحمانی درباره انتخاب و چیدمان سوالات از مهمان‌ها هم می‌گوید: ما برای هر شب سه دسته سؤال داریم؛ بخش ابتدایی مربوط به سوالات عمومی آن دهه است که به صورت مشترک از مهمانان می‌پرسیم که البته پاسخ‌ها منحصر به فرد و خاص است. دسته دوم سوالات مرتبط با آن قسمت از برنامه است و دسته سوم سوالات اختصاصی و مربوط به زندگی فردی مهمان است. ضمن این‌که ما دهه‌محور هستیم. یعنی سوالات عمومی در دهه اول و دوم و سوم و چهارم تغییر می‌کند. البته این تغییر صرفا در سوالات نیست. بلکه دکور و نورپردازی و فضای گفتمان و محتوای برنامه در چهار دهه تعریف شده‌است. گرچه کلیت فضا را تغییر نمی‌دهیم و یکسری تغییرات در جزئیات است.
این تهیه‌کننده در پاسخ به این سؤال که واکنش مهمان‌ها در برخورد با فضای دکور چیست و آیا مقابل دوربین برای اولین‌بار با این فضا روبه‌رو می‌شوند یا نه هم بیان می‌کند: می‌توانم بگویم ما کار را در استودیو آغاز کردیم، اما خیلی زود تبدیل به حسینیه شد. فضای کاری ما در پشت صحنه هم به حسینیه تبدیل شده و چیدمان اتاق‌ها نیز به این ترتیب است که مهمانان بعد از گذراندن اتاق مهمان، لباس و صوت و گریم، وارد فضای استودیو و دکور شوند، چون تاکیدم این بود مهمان قبل از برنامه دکور را نبیند تا واکنشش مقابل دوربین طبیعی و واقعی باشد.
وی همچنین در پاسخ به سؤال دیگری مبنی به این‌که فقدان مجری برای گروه چالش ایجاد می‌کند یا نه، عنوان می‌کند: در واقع می‌توانم بگویم ما مجری داریم، اما پشت دوربین حضور دارد. به نظرم کار تاک‌شو نسبت به کار‌های گفتگو‌محور هم تهدید‌هایی دارد و هم فرصت‌هایی، اما به‌دلایلی خواستیم کار با این فرمت ساخته شود. یکی به خاطر این‌که جزو خط‌مشی‌هایی بود که در فصل‌های قبلی رعایت شده‌بود. نکته بعدی این‌که سبک تاک‌شو به این طریق است که باید مهمان با یک نفر خارج از استودیو صحبت کند.
رحمانی درباره نامه مهمان‌ها به امام‌حسین (ع) و سرگذشت نامه‌ها می‌گوید: در جلساتی که در اتاق فکر داشتیم به این نتیجه رسیدیم که صرفا صحبت‌کردن با امام‌حسین (ع) کافی نیست. به همین دلیل گاهی از مهمان‌ها هم خواسته‌ایم شعر بخوانند و مدیحه‌سرایی کنند. در کنار این‌ها احساس کردیم یک‌جایی هم باید نوشت؛ بنابراین بحثی به‌عنوان نامه نوشتن مطرح شد که کم‌و‌بیش در فصل‌های گذشته هم بوده‌است که سعی کردیم آن را حفظ کنیم. ما بعد از برنامه، نامه‌هایی را که مهمان‌ها داخل خیمه گذاشته‌اند، ان‌شاء‌ا... برای اربعین به کربلا خواهیم برد و تلاش می‌کنیم یک پروداکشن و تولید بصری و تصویری هم در این میان از این سفر اتفاق بیفتد. اتفاقا یکی از بخش‌های جذاب برای مهمان‌ها همین داخل شدن به خیمه‌هاست، چون انتظار ندارند وارد خیمه‌ها شوند. وقتی به داخل می‌روند و نورپردازی آنجا را می‌بینند، برایشان جالب است. ضمن این‌که در تلاشیم تا عده‌ای از مهمانان کربلا نرفته را که در برنامه حضور دارند، به کربلا ببریم. وی در پایان درباره انتخاب هدایا به‌خصوص برنج نذری که متعلق به یک بیمار سرطانی است هم توضیح می‌دهد: هدایایی که ما به مهمان‌ها می‌دهیم، تبرکی حرم امام‌حسین (ع) است. ضمن این‌که چند قطعه از آینه‌کاری حرم امام‌رضا (ع) هم در بین این هدایا وجود دارد، اما ماجرای برنجی که در بین هدایا وجود دارد، نذری یک خانواده است که به نیت شفای بیمارشان، قبل از این‌که شفا پیدا کند نذری داده‌اند و این برنج را نذر روضه و اطعام امام‌حسین (ع) کرده‌اند. ما متوجه این ماجرا شدیم و بخشی از این برنج را به‌عنوان هدیه به مهمان‌ها می‌دهیم. فصل نهم برنامه با حسین حرف بزن به تهیه‌کنندگی امیربهراد رحمانی و محمدحسین تقوایی، ایام محرم و صفر۱۴۰۲ هر شب ساعت۲۰ از شبکه نسیم روی آنتن می‌رود.
حضور در خیمه‌های عاشورایی
امیرعباس اشرف، مدیر تامین برنامه شبکه نسیم این اواخر به همراه محمدرضا خوشرو، مدیر شبکه نسیم از پشت صحنه این برنامه بازدید کردند و در جریان اتفاقاتی که در برنامه می‌افتد، قرار گرفتند. از آنجا که این برنامه یکی از برند‌های شبکه نسیم است، اشرف درباره دلایل موفقیت و جذابیت این برنامه برای مخاطبان شبکه به می‌گوید: با توجه به این‌که برنامه در این شبکه دیده شد و مخاطبان خاص خودش را داشت، شبکه تصمیم گرفت این برند را حفظ کند. از طرفی این برنامه را متعلق به مردم می‌دانیم. از این‌رو ویژگی‌هایی که این برنامه داشت، باعث شد تا تولید آن به فصل نهم برسد. وی در ادامه می‌افزاید: می‌توانم بگویم ساختار و محتوای این برنامه در طول این سال‌ها ساختار حسینیه‌ای و هیاتی بوده‌است. یعنی سعی شده این ساختار و ویژگی در پایه‌گذاری حفظ شود. در نتیجه با تجربیاتی که در فصول قبل پیدا کرده‌ایم، کماکان این برنامه را ادامه می‌دهیم.
مدیر تامین برنامه شبکه نسیم درباره حضورش در پشت صحنه این برنامه و روبه‌رو شدن با فضای استودیو و المان‌هایی که در دکور به کار رفته‌بود هم بیان می‌کند: از آنجا که من دانش آموخته نمایش هستم و کار‌های نمایشی انجام داده‌ام، فضا‌ها را بر اساس جایگاه و نمودار بصری‌اش مدنظر دارم. به نظرم خاکی که در این فضا وجود دارد آمیخته به تربت امام‌حسین (ع) است. همچنین خیمه‌هایی که برپا شده خیمه‌های عاشورایی است. از این نظر حس و حالی که به هر فردی می‌دهد حس غریبی است. فکر می‌کنم مهمان وقتی در آن فضا و بین خیمه‌ها می‌نشیند حس سکوت و تنهایی و غربت ابا عبدالله (ع) را بیشتر احساس می‌کند.
خودم را در سال ۶۱ هجری دیدم
عبدا... روا را بیشتر با اجرای برنامه «ویدئو‌چک» شبکه ورزش می‌شناسیم. مجری و تهیه‌کننده‌ای که فرزند شهید هم هست. او در یکی از شب‌های محرم مهمان برنامه با حسین حرف بزن شد و از احساساتش نسبت به امام‌و عاشورا گفت. او در گفتگو با درباره حضورش در این برنامه و حس و حالی که تجربه کرده می‌گوید: فکر می‌کنم دوستان سازنده این برنامه سعی کرده‌بودند فضای برنامه را به هیات‌هایی که ما سالیان بسیاری است در آنجا حضور داریم و ارادت قلبی‌مان را به امام‌حسین ادا می‌کنیم، شبیه کنند. یعنی به محض ورود فکر می‌کردی وارد یک هیات شده‌ای.
وی در ادامه می‌افزاید: قسمتی که برای صحبت کردن با مهمان طراحی کرده‌بودند با تصورات و برداشت‌های ما از کربلا و روز عاشورا نزدیک بود و طراحی هنرمندانه و هوشمندانه‌ای داشت. کاملا مشخص بود که دوستان به همه جزئیات دکور فکر کرده‌بودند. حتی پشت هدایایی که برای مهمان‌ها در نظر گرفته‌بودند هم یک داستانی وجود داشت. فکر می‌کنم وقتی برای یک کار این‌گونه احترام قائل شوی، حتما مخاطب هم استقبال می‌کند. خیلی خوشحالم که در چنین برنامه‌ای حضور پیدا کردم.
روا همچنین درباره نامه‌ای که برای امام‌حسین (ع) نوشته هم بیان می‌کند: به نظرم این نکته هم یکی از خلاقیت‌های این گروه سازنده بود. به هر حال یکی از کلماتی که همواره در کنار مظلومیت امام‌حسین (ع) می‌آید، نامه است. نامه‌هایی که به عنوان دعوت نامه فرستاده شد، اما نویسندگانش خلف وعده کردند. من هم نامه‌ای برای ایشان نوشتم و همانجا هم آن را خواندم. به نظرم رسید خودم را در سال ۶۱ هجری بگذارم.
این مجری و تهیه‌کننده درباره قرار گرفتن در چنین فضایی و زنده شدن خاطرات کودکی‌اش از ماه محرم می‌گوید: به نظرم این واقعه اتفاقی نیست که صرفا مربوط به دوران کودکی ما باشد و قدیمی شود. شاید به خاطر خونی است که می‌جوشد و از این نظر هیچ وقت فراموش نمی‌شود. در حقیقت محرم هیچ وقت تبدیل به یک خاطره نوستالژیک نمی‌شود، چون هر سال برای ما نو می‌شود و به هر بهانه‌ای همیشه از آن یاد می‌کنیم.
به نظرم این واقعه اتفاقی نیست که صرفا مربوط به دوران کودکی ما باشد و قدیمی شود. شاید به خاطر خونی است که می‌جوشد و از این نظر هیچ وقت فراموش نمی‌شود. در حقیقت محرم هیچ وقت تبدیل به یک خاطره نوستالژیک نمی‌شود، چون هر سال برای ما نو می‌شود و به هر بهانه‌ای همیشه از آن یاد می‌کنیم
تجربه حضور در یک فضای متفاوت
کیانوش جهانپور، سخنگوی سابق وزارت بهداشت یکی از افرادی است که در برنامه با حسین حرف بزن حضور داشته‌است. او مقابل دوربین به سؤالات مجری پاسخ داد و بعد با دیدن هدایایی که برایش در نظر گرفته شده‌بود حس‌وحال عجیبی را تجربه کرد. او هم مانند سایر مهمان‌های این برنامه از ارادتش به امام‌حسین (ع) گفت و در انتها نیز نامه‌ای خطاب به ایشان نوشت. وی درباره تجربه حضور در این برنامه تلویزیونی و حس‌وحالی که با دیدن دکور و خیمه‌ها برایش ایجاد شده به می‌گوید: این برنامه هم به لحاظ دکور و هم به لحاظ محتوا بسیار متفاوت از برنامه‌های دیگر صداوسیماست. به‌نوعی شاید می‌توان گفت غافلگیرکننده هم بود. آن هم دکور و فضای استودیو که بسیار کار متفاوت و ویژه‌ای است؛ بنابراین از این نظر فضای بسیار مثبتی بود.
وی ادامه می‌دهد: فضای استودیو بسیار متناسب با حال‌واحوال محرم و عاشورای حسینی است. فکر می‌کنم یکی از نکات برجسته‌اش همین دکور و فضاسازی بود که سازندگان این برنامه انجام داده بودند.
وارد بخشی از تاریخ شدم
زینب پور‌ابراهیم را بیشتر با اجرای برنامه «به خانه برمی‌گردیم» می‌شناسیم. او از تجربه حضورش در این برنامه به جام‌جم می‌گوید: چیزی که از همان ابتدا به نظرم جالب و دیدنی آمد، دکور برنامه بود. می‌توانم بگویم با قرار گرفتن در آن فضا انگار از روزمرگی کنده شدم و وارد بخشی از تاریخ شدم که درباره‌اش شنیده‌بودم. به نوعی خودم را در آن فضا و تاریخ حس کردم. به نظرم استودیو و دکور، فضاسازی بسیار خوب و باورپذیر و متفاوتی داشت. وی ادامه می‌دهد: سوالاتی که در این برنامه پرسیده شد به نظرم خوب بود و دوست داشتم. ضمن این‌که وقتی خروجی کار را دیدم، ترکیب مهمان‌ها برایم جذاب بود. در سری‌های گذشته این برنامه، بیشتر ستاره‌ها و آدم‌های معروف را دیده‌بودم. اما در این فصل طیف‌های مختلفی از جامعه به عنوان مهمان در برنامه حضور داشتند و این نکته باعث تمایز این فصل از برنامه با سال‌های قبل می‌شد. پور ابراهیم همچنین درباره حس و حالش از نگارش نامه به امام‌حسین (ع) در این برنامه بیان می‌کند: به نظرم این نامه به مقصدش رسیده‌است. چه قرار باشد کسی نامه‌ها را به کربلا ببرد یا نبرد. این برای من اتفاق بسیار جالبی بود.
او درباره خاطراتش که با امام‌حسین (ع) گره خورده عنوان می‌کند: از کودکی دسته‌جات برای من جالب بود این‌که آدم‌ها در یک تاریخ خاصی مرتب و منظم و در یک صف می‌ایستند و به امام‌حسین (ع) ادای احترام می‌کنند. خاطرم هست خیلی وقت‌ها در ماه محرم به استان گیلان و رشت می‌رفتیم. رفت و آمد دسته‌جات به مساجد و هیات‌های مختلف و آداب و رسومی که برگزار می‌کردند همیشه در ذهن من ماندگار است. یعنی این حرکت دسته‌جمعی و همراهی که با هم داشتند، برایم دوست‌داشتنی و زیبا بود. ضمن این‌که هنوز هم تعزیه و تماشای آن را دوست دارم.
به یاد فرزند شهیدم افتادم
شهید محمدحسین حدادیان را اول اسفند سال ۱۳۹۶ در تهران به شهادت رساندند. جوانی که مدافع‌حرم بود، اما در قلب شهر تهران توسط عده‌ای دراویش به شهادت رسید. ۱۴ روز بعد از شهادت این جوان، رهبر معظم انقلاب به منزل او رفتند و این شهید را نور معنوی یاد کردند. پدر این شهید بزرگوار یکی از افرادی است که مهمان برنامه شد و از تجربه حضورش در فضای استودیوی این برنامه به جام‌جم می‌گوید: می‌توانم بگویم زمانی که وارد استودیو شدم واقعا غافلگیرکننده بود. چون از این شلوغی و هیاهوی شهر تهران یکباره وارد صحنه‌ای شدم که بخشی از تاریخ را برایم تداعی کرد. به‌همین‌دلیل دقایق ابتدایی نمی‌توانستم صحبت کنم و مبهوت آن فضا بودم. خیلی حس عجیبی بود. به‌همین‌دلیل دوست دارم شرایط به گونه‌ای باشد که همه در چنین فضا‌هایی حضور داشته‌باشند و این حس معنوی را تجربه کنند. یعنی شرایط به گونه‌ای باشد که بتوان چنین فضایی را ایجاد کرد و مردم وارد آن شوند.
وی در ادامه عنوان می‌کند: معمولا استودیو‌های برنامه‌های تلویزیونی ویژگی‌های خاصی دارند. من هم پیش از این‌که وارد برنامه شوم فکر می‌کردم یک صندلی و یک میز است و یک نفر هم مقابل دوربین می‌نشیند و با ما صحبت می‌کند، اما با دیدن این صحنه جا خوردم و یاد امام‌حسین (ع) و عاشورا افتادم. به نظرم دست‌اندرکاران برنامه خیلی برای این فضا زحمت کشیدند. وی درباره نامه‌ای که به امام‌حسین (ع) نوشت و هدایایی که دریافت کرد هم می‌گوید: با دیدن آن فضا و هدایایی که تبرکی امام‌حسین (ع) بود به یاد فرزندم افتادم. آقا محمدحسین در روز شهادت حضرت‌زهرا (س) به شهادت رسید. در میان برنامه که به من گفتند با امام‌حسین (ع) حرف بزن، هوش‌وحواس من پیش پسرم بود و فکر می‌کردم کنار من است. چون خنجر و لباس خونین که در صحنه وجود داشت من را به یاد پسر شهیدم انداخت.
صحنه شهادت پسرم را به یاد آوردم
شهید مجید قربانخانی را در خان‌طومان حلب سوریه به طرز ناجوانمردانه‌ای به شهادت رساندند و بعد از سال‌ها پیکرش به وطن و نزد مادر و خانواده‌اش بازگشت. مادر این شهید چندی پیش مهمان برنامه با حسین حرف بزن شد و درباره حضورش در این برنامه به جام‌جم می‌گوید: می‌توانم بگویم با دیدن آن فضا انگار وارد خان‌طومان شده‌بودم و آن صحنه را به یاد آوردم. از آن شبی که به برنامه رفتم، هنوز صدایم باز نشده و حال غریبی دارم. خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم.
وی ادامه می‌دهد: شاید برایتان جالب باشد بدانید من نمی‌دانستم چه هدایایی قرار است از این برنامه بگیرم، اما وقتی از من سؤال کردند چه هدیه‌ای دوست داری، تمام چیز‌هایی را که در آن صندوق بود، یکی یکی نام بردم و وقتی آن هدایا را گرفتم خیلی خوشحال شدم. از طرفی برای امام‌حسین (ع) نامه‌ای نوشتم که با همه وجودم این کار را کردم. اما در تمام لحظاتی که در آن برنامه بودم، حضور فرزندم را حس می‌کردم و خیمه‌ها و همه چیز‌هایی که در آنجا دیدم، من را مدام به یاد آقا مجید می‌انداخت. وی در پایان بسیار تحت تاثیر قرار گرفته و می‌گوید: خیلی دلم می‌خواست لالایی حضرت علی‌اکبر (ع) و حضرت علی‌اصغر (ع) را بخوانم، اما خجالت کشیدم. هنوز هم یاد آن روزی می‌افتم که در آن برنامه بودم اشک می‌ریزم. چون خیلی وجود آقا مجید را حس کردم.
بی‌واسطه «با حسین حرف بزن»
مسلمان و غیرمسلمان ندارد. چون امام‌حسین (ع) متعلق به قشر و دین و گروه و دسته خاصی نیست و هر کس با هر تفکر و اندیشه‌ای ارادت قلبی خاصی نسبت به ایشان دارد. تا جایی که دوست دارد بی‌واسطه یک جا بنشیند و با ایشان صحبت و درددل کند. برنامه «با حسین حرف بزن» که امسال وارد فصل نهم شد، این فضا را در اختیار عاشقان حسینی قرار داده تا هم احساسات‌شان را نسبت به امام‌شان مقابل دوربین بیان کنند و هم برایش نامه بنویسند و از ایشان دعوت کنند؛ اما نه از جنس دعوت‌نامه‌های کوفیان. نامه‌هایی که هر سطرش نشان از عشق و ارادات نویسنده به این امام‌مظلوم دارد. مهم‌تر این‌که در نهایت این نامه‌ها قرار است توسط عوامل برنامه به کربلا سفر کند و به دست صاحب حقیقی‌اش برسد. با حسین حرف بزن، حالا تبدیل به یکی از برنامه‌های پرمخاطب و دیدنی شبکه نسیم شده‌است. برنامه‌ای که در فصل نهم آن هم چهره‌ها حضور دارند و هم خانواده شهدا و هم مردم عادی. نکته جالب واکنش‌هایی است که مهمان‌ها با ورود به استودیوی برنامه دارند و نگاهی کنجکاوانه که به اطراف می‌اندازند. دکور برنامه شامل دو خیمه در یک شنزار است و کلاهخود و زره و خنجر‌های خونین که تداعی‌کننده خیمه‌های عاشورایی است. مهمان با دیدن این خیمه‌ها و قرار گرفتن در چنین فضایی خودش را در ۱۰محرم سال ۶۱ هجری قمری در صحرای کربلا تصور می‌کند و انگار صدای شمشیر‌ها و ضجه زنان و بچه‌ها را با گوش دلش می‌شنود و دگرگون می‌شود. در کنار دکور برنامه و سوالاتی که از آن‌ها پرسیده و پاسخ‌هایی که شنیده می‌شود، نکته دیگری هم هست که قلب مخاطبان را به لرزه می‌اندازد. جعبه هدایایی که در کنار مهمان‌ها قرار دارد و شامل تربت امام‌حسین (ع)، آب متبرک و هدایای دیگری است که هر کدام می‌تواند به تنهایی دل‌ها را بلرزاند. اما در کنار این هدایا ظرف برنج نذری یک بیمار سرطانی اشک را از چشمان هر کسی روانه می‌کند. بیماری که هنوز شفا نگرفته، ولی چشم امیدش اول به برکت نام اباعبدا... است و بعد به همین دعای مهمان‌ها و مردمی که به تماشای این برنامه می‌نشینند. همین ویژگی‌هاست که این برنامه را از سایر ویژه‌برنامه‌های محرمی متمایز می‌کند و حس و حال عجیبی را به مخاطبان می‌دهد. برنامه با حسین حرف بزن تنها یک برنامه نیست. با ورود به برنامه انگار وارد مجلس عزاداری حسین (ع) می‌شویم و تحت تاثیر ارادت افراد مختلف در هر جایگاهی و با هر شغل و موقعیتی به امام‌حسین (ع) و خاندانش قرار می‌گیریم. این برنامه در ۴۰ قسمت طراحی شده و هر شب از شبکه نسیم پخش می‌شود.
/انتهای پیام/
