پایگاه تحلیلی سدید

امین تارخ، بازیگر سینما و تلویزیون که چند روز پیش درگذشت نقش‌های ماندگاری را از خود به جا گذاشته که در میان آن‌ها آثاری مختلفی با مضامین دینی به چشم می‌خورد و «معصومیت از دست رفته» و «سفر سبز» از جمله آنهاست.

در داستان ابلق، شخص متجاوز در موقعیتِ فرادستی قرار دارد. جلال به دلیل بهتربودن اوضاع مالی، نسبت به سایر افراد محل، دیگران را بدهکار خود می‌کند. فرادستیِ متجاوز و فرودستی فرد آسیب‌دیده، یکی از موارد پرتکرار در بحث تجاوز است. طبقۀ فرادست در هر جامعه‌ای، فقط تعریفی برای وضعیت اقتصادی این افراد نیست. این اشخاص با نفوذ بسیار در جامعه، گاهی اعتماد مردم را به خود جلب می‌کنند. جلال نیز به علت همین اطمینان، در طول روز به راحتی و به بهانۀ کمک به خانۀ راحله می‌رود.

انیمیشن ایران در یک دهه قبل از نظر فنی و کیفی پیشرفت قابل توجهی داشته است. مقایسه جایگاه آن با انیمیشن خارج نشان می‌دهد اگرچه نسبت به آن عقبیم، اما سرعت رشد بسیار خوبی را در این مدت گذراندیم که آن‌ها در این مدت طی نکردند.

در سینما شما با عوض کردن یک لنز و یا کم و زیاد کردن نور و صدا می‌توانید یک مفهوم جدید و متمایز منتقل کنید. البته در کارهای خارجی نیز آثار خشن بی‌حد و مرز مثل فیلم‌های «اره» و یا سریال‌هایی با محوریت زامبی‌ها وجود دارد، اما کارهای معقول‌تر، میزان خشونت در آن‌ها کاملاً کنترل‌شده است و مشخص است که یک کارگردانی در کار اعمال‌شده است، اما فیلم‌ساز ما در مواجه با خشونت یک رویکرد دیگری دارد که علت آن بسیار مهم است؛ فیلم‌ساز ما محدودیت‌های زیادی در پرداخت موضوع و سوژه دارد و یکی از موضوع‌هایی که می‌تواند بیشتر به آن بپردازد و شاکی کمتری داشته باشد، همین موضوع خشونت است.

سینما یک رسانه فراگیر نیست؛ ما کلاً در ۶۶ شهر سالن سینما داریم که حتی اگر آمار فیلم‌های پرفروش را هم ببینید درصد بسیارکمی در شهرهای بزرگ هستند، بنابراین اساساً هنر سینما در تاروپود جامعه قرار ندارد که بخواهد تأثیر بگذارد، بنابراین نه تنها روی خشونت و میزان آن تأثیر نمی‌گذارد و باعث ترویج خشونت نمی‌شود و بازتولید آن را انجام نمی‌دهد بلکه روی زمینه‌های دیگر هم همینطور است؛ مثل ترویج ارزش‌های مذهبی و انسانی و یا ترویج مهربانی و یا هر چیز دیگری سینمای ما نمی‌تواند این تأثیر را داشته باشد.

نمایش هنرمندانه و کامل و وفادارانه جنبه‌های مختلف انسان‌ها و زندگی‌ها یک اصل اساسی در تولیدات هنری است و ندیدن و نپرداختن به آن‌ها در سینما و تلویزیون نقص محسوب می‌شود، اما نکته این است که این پردازش‌ها نباید با ترویج فرهنگ بیگانه همراه باشد بلکه باید هم وزن و هم سوی خوبی‌ها باشند. نمایش هنری خشونت در حد نیاز درام و بیان واقعیت‌ها به دور از کثرات لازم و مطلوب است و نپرداختن به آن‌ها نادیده گرفتن بخشی از واقعیت‌های انسانی و اجتماعی است.

فضا و ماجرای داستان سریال گنگ و مبهم است و مخاطب به سختی متوجه قضایا می‌شود. روند سریال کند و کسالت‌بار است و هیچ چرخش داستانی، هیچ شوک جذاب و هیچ کشف غیرمنتظره‌ای در آن وجود ندارد.

مهدی ایل‌بیگی فیلمبردار سینما بیان کرد که دوست داشتم فیلمساز شوم و نمی‌دانم چرا فیلمبردار شدم شاید دلیلش این بود که خودم فیلمبرداری فیلمم را برعهده گرفتم و دیدم در این کار بهترم.

محمد خیراندیش گفت: در سال‌های اخیر سینمای ایران شاهد تولید انیمیشن‌های متنوعی بوده که نشان می‌دهد حوزه انیمیشن به لحاظ فنی و نیروی انسانی، نه‌تن‌ها کمتر از سایر نقاط جهان نیست، بلکه توانایی حضور در بازار‌های بین‌الملل را هم دارد. سرعت رشد و موفقیت انیمیشن‌های ایرانی در ۱۰ سال گذشته نشان می‌دهد فعالان این حوزه بلندپرواز هستند و اگر از آن‌ها حمایت شود می‌توان امید داشت که دیگر رویای ایرانی در داخل مرز‌های کشور حبس نشود.

سیدضیاء هاشمی از تهیه‌کنندگان باسابقه سینمای ایران در این باره می‌گوید: اساسا نمایش موفق فیلم خارجی در ایران جزو محالات است و هیچ‌وقت جواب نخواهد داد. همین فیلم هندی قدری که اخیرا اکران شد، در همه دنیا فروش بالایی داشت، اما در ایران نفروخت. روز اول فروش این فیلم هیچ بود و در روز‌های دوم و سوم صاحبان فیلم دست به یک تدلیس اساسی زدند و بلیت‌های فیلم را خودشان خریدند، اما بعدا دیدند نمی‌شود با این دست فرمان جلو رفت، چراکه باید همه پولشان را به سینمادار بدهند. بنا بود با زد و بند مافیایی درست کنند و راه را برای اکران فیلم‌های خارجی باز کنند که شکست فیلم در اکران، راه را بر آنان بست.