پایگاه تحلیلی سدید

علی نجفی گفت: سال۶۴ یا ۶۵ بود که در یک تابستان بار‌ها و بار‌ها «بلمی به‌سوی ساحل» را دیدم. فکر می‌کنم از این شروع شد و بعدتر‌ها با فیلم‌های وسترن ـ می‌خواستم هنر بخوانم که خانواده اجازه نداد ـ ریاضی خواندم که بعدتر‌ها ترک تحصیل کردم و بعد از سربازی به هنرستان عکاسی و تصویربرداری رفتم. دقیقا سال ۷۲ بود که تصمیم گرفتم فیلمساز باشم. انگار علاقه و تاثیرپذیری از آن فیلم‌ها، بعد‌ها در محتوا و فضاسازی فیلم‌های خودتان هم نمود داشتند. مثل خشونت و هیجان آن فیلم‌ها.

باید به خاطر داشته باشیم هیجان ات، خوب و بد یا درست و نادرست نیستند؛ آن‌ها فقط هستند. با در نظر داشتن همه شرایط، هرچه احساس می‌کنیم، همان چیزی است که باید احساس کنیم؛ البته آنچه می‌تواند درست یا نادرست باشد، دریافت‌ها و تعبیر‌های ما از اموری است که رخ می‌دهند.

نوجوان دهه ۶۰ با توجه به شرایطی که در آن زمان وجود داشت با آن محتوایی که در تلویزیون برایش تولید می‌شد، خودش را وفق می‌داد و به‌راحتی از آن محتوا استفاده می‌کرد و راضی بود و حتی الان برایش آن برنامه یک خاطره ماندگار شده است، اما در شرایط فعلی و برای نوجوانانی که الان در این رده سنی قرار دارند، آن محتوا اصلا قابل‌پذیرش نیست و هیچ‌جذابیتی برایشان ندارد.