پایگاه تحلیلی سدید

«گیج‌گاه» که این روز‌ها در سینما‌ها روی پرده سینما رفته، روایتگر داستان زندگی زنی به نام مهتاب است که چند وقتی می‌شود با شوهرش متارکه کرده و همراه با پسرش عرفان و خواهر و شوهرخواهرش در یک خانه بزرگ قدیمی زندگی می‌کنند. این خانواده همگی عاشق فیلم و سینما هستند و شبی نیست که با دیدن فیلم به روز نینجامد. عرفان، کلاس کاراته می‌رود و مربی‌اش، حسن‌آقا از معلمان مدرسه است. آشنایی مهتاب و حسن منجر به یک رابطه عاطفی میان این دو می‌شود که عرفان خیلی موافق آن نیست. در نهایت ماجرای عاشقانه این مادر و مربی کاراته، سر درازی پیدا می‌کند و اتفاقات مختلفی برای‌شان پیش می‌آید که حوادث فیلم را شکل می‌دهند.

به نظرم خط استوا هم مناسب خانواده‌ها است و هم می‌تواند قشر جوان را خیلی راضی نگه دارد. معتقدم مخاطبان اصلی این فیلم علاوه بر خانواده‌ها، با توجه به حال و هوای مفرح و نوع موسیقی که در فیلم استفاده می‌شود، نوجوانان، دانش‌آموزان دبیرستانی و سنین بالاتر هستند. البته فیلم هم پیشنهاد‌هایی به مخاطب می‌دهد که همان لذت بردن از لحظه حال است

در بسیاری از شهر‌های کشور حتی یک سالن سینما وجود ندارد. در حال حاضر ۸۵ درصد فروش سینمای ایران تنها در ۲۰ پردیس سینمایی رقم می‌خورد! اصلا ما درباره چه چیزی صحبت می‌کنیم؟ مگر ما تبلیغات سراسری برای سینما داریم؟ پس ما با یک سینمایی سر و کار داریم که دستش در جیب مخاطب نیست و دراین حالت ضرورتی برای خودش نمی‌بیند که مخاطب را سرگرم کند و نتیجه همینی می‌شود که شما مشاهده می‌کنید. این سینما چه نیازی به مردم دارد؟