پایگاه تحلیلی سدید

در سکانسی که مادر تک و تنها در اتاقی با تابوتی روبه‌رو شده است. از نمای بالا سوژه‌ی آسیب‌پذیر، مادر را می‌بینیم که بی‌تابی امانش را بریده. ناگهان پرچم روی تابوت را کنار می‌زند. شوکه می‌شود. با یک جسد کوچک کفن‌پیچ‌شده روبه‌رو است. جوان رشیدش به اندازه‌ی یک نوزاد شده. چندپاره‌استخوان را همچون نوزادی به بغل می‌کشد. صدای ناله‌ی مادر و شروه‌ی محلی‌ای در هم تنیده می‌شود که «ننه از دشت بیابون کی میایی.. دوتا چشمم نمی‌دن روشنایی»...