پایگاه تحلیلی سدید

موضوع اصلی این است که سینمای ما موج مدار است و ژانر مدار نیست. مثلاً در دهه ۶۰ فیلم‌ها عموماً جنگی و اکشن بودند، در دهه ۷۰ فیلم‌ها اصطلاحاً تینیجری (دختر پسری) روی این موج سوار بودند، در دهه ۸۰ فیلم‌های اجتماعی بیشتر خواهان و دیده می‌شدند و همه مردم به این نوع فیلم‌ها گرایش پیدا می‌کردند و در دوره دیگر عموم مردم بر موج فیلم‌های کمدی سوار می‌شدند. اما حالا فیلم‌هایی که دارای خشونت هستند تبدیل به موج می‌شوند و متأسفانه از حد استاندارد خود خارج می‌شوند و ممکن است حالا معایب این فیلم‌ها بیشتر از جنبه‌های سرگرم‌کننده فیلم تأثیرگذار باشد.

نمایش هنرمندانه و کامل و وفادارانه جنبه‌های مختلف انسان‌ها و زندگی‌ها یک اصل اساسی در تولیدات هنری است و ندیدن و نپرداختن به آن‌ها در سینما و تلویزیون نقص محسوب می‌شود، اما نکته این است که این پردازش‌ها نباید با ترویج فرهنگ بیگانه همراه باشد بلکه باید هم وزن و هم سوی خوبی‌ها باشند. نمایش هنری خشونت در حد نیاز درام و بیان واقعیت‌ها به دور از کثرات لازم و مطلوب است و نپرداختن به آن‌ها نادیده گرفتن بخشی از واقعیت‌های انسانی و اجتماعی است.

یک تهیه‌کننده گفت: تصویرسازی تلویزیون از اعتیاد و مواد مخدر در کلیشه‌هایی، چون «آیینه عبرت» خلاصه شده برای همین کار‌های تولیدی جریان‌سازی لازم را ندارند.