به گزارش «سدید»؛ آیت‌الله رضا استادی، استاد سطح خارج حوزه، امروز اول مرداد در نشست علمی «نقد و بررسی کتاب اجازت علما»، با اشاره به فلسفه اجازات، گفت: پیامبر (ص)، هم در دریافت هم در نگهداری و هم در ابلاغ و بیان مطالب، معصوم هستند و بعد از ایشان ائمه (ع) هم این عصمت را دارند، ولی بعد از ائمه (ع) احتمال خطا در افراد دیگر حتما وجود دارد و فرد ممکن است چیزی را درست بگیرد و حفظ کند، ولی در بیان خطا کند و یا برعکس.
وی افزود: روایات ما در ۴۰۰ رساله، یعنی اصول اولیه نوشته شده بود و بعدا علما از روی آن به عنوان نسخه اصل تلاش کردند بنویسند و شاید در این انتقال خطا‌هایی ایجاد شده باشد؛ علما از ابتدا به این فکر بودند که ما موظف هستیم که معارف ائمه (ع) و اصحاب آن‌ها را به حال خود رها نکرده و جمع کنیم لذا در این مسیر قدم برداشتند و همه این‌ها از حیث ادب عربی، افراد توانمندی بوده‌اند.
استادی بیان کرد: مجمع‌البیان ما یک کتاب عربی غنی است و بنده بار‌ها شینده‌ام که می‌گویند به جای مغنی همین کتاب خوانده شود، زیرا بهتر و قوی‌تر است. از افتخارات ما این است که در طول قرون متمادی جز صد سال اخیر، کسی به کتاب‌های شیعه از لحاظ ادبیات عربی آن ایراد نگرفته است و عموما ادبیات عربی علمای ما بسیار خوب بوده تا دوره معاصر که تغییرات زبانی عربی زیاد شده و ممکن است خلل‌هایی داشته باشیم.
آفت عدم رعایت اجازات
استادی با اشاره به اینکه اگر پدیده اجازه و تصحیح که مرسوم بوده به درستی رعایت می‌شد امروز بسیاری از مشکلات را در این زمینه نداشتیم، تصریح کرد: الان برخی کتاب‌ها را داریم که نه نزد کسی قرائت شده نه اصل وجود آن مورد تایید است و برخی می‌گویند به درد می‌خورد یا نمی‌خورد، زیرا بنا بوده ما کتابی را بپذیریم که یا اصل باشد یا با نسخه اصل مطابقت داشته باشد، البته علمای ما واقعا در این زمینه زحمت زیادی کشیده‌اند.
وی افزود: این زحمت علما سبب شده تا معارف ما از آسیب محفوظ باشند، الان کتب حدیثی به ده درجه تقسیم شده و اگر این مسائل رعایت می‌شد همه درجه اول و دوم بودند. به هر حال فلسفه اصلی تصحیح، مصون ماندن کتب از تحریف و از بین رفتن بوده است و این کار بسیار لازم و خوبی هم بوده و خوب انجام شده، ولی فراگیر نشده و، چون فراگیر نشده کتبی داریم که قرائت نشده و مقابله نشده است و در آن تردید‌هایی ایجاد می‌شود.
استادی بیان کرد: این کتاب‌ها البته وضعیت متفاوتی دارند، برخی فقط قرائت استاد بوده است، ولی برخی تحقیق کامل جدی به دنبال آن بوده و شاگرد اجازه پرسش هم داشته است؛ گاهی دو یا سه بار و کمتر و بیشتر مقابله شده است. اگر امروز ما کافی و من لا یحضر الفقیه و ... داریم محصول این تلاش‌هاست و نسخ مختلف آن هم اختلافات کمی با هم دارند.
وی افزود: علما همانطور که در حفظ و کتابت کتب حدیثی اهتمام داشته‌اند به کتب فقهی هم توجه کرده‌اند؛ بسیاری از تصحیحات هم برای کتب فقهی اصولی و حتی کتب غیر شیعیان است. به صورت کلی درباره کتب مورد نیازشان به دنبال کتاب‌های تصحیح‌شده و قرائت شده می‌رفتند لذا در اجازات داریم که مثلا این کتاب چند بار حتی تا هفت بار نزد استاد، قرائت شده است.
منبر و مداحی هم نیازمند اجازات است
وی اضافه شد: فلسفه اجازات متاسفانه به درستی رعایت نشد و اگر می‌شد اشکالات کار بسیار کمتر بود. قبلا منبری باید اجازه می‌گرفت تا از کتابی استفاده کند وگرنه اینکه هر کسی بتواند هر چیزی را بگوید درست نیست؛ برای حفظ معارف باید منابع تایید شده در اختیار مبلغ و منبری قرار می‌گرفت و او با اجازه آن را مورد استفاده قرار می‌داد.
استاد حوزه علمیه بیان کرد: مداحی هم اجازه لازم دارد؛ اجازه امور حسبیه حتما لازم است و باید به کسانی اجازه داده شود که مردم به او اعتماد کنند، اجازه گرفتن وجوهات هم جزئی از اجازات بوده است و مهمترین مسئله اجازه اجتهاد است که الان مغفول واقع شده است؛ اینکه هر کسی خودش، خودش را به عنوان مجتهد معرفی کند درست نیست. مرحوم آیت‌الله العظمی اراکی معتقد بود کار هر کسی نشان می‌دهد مجتهد است یا خیر؛ این جمله در مورد افرادی مانند ایشان درست است، ولی اینکه هر کسی سفره‌ای پهن کند باید اجازه اجتهاد داشته باشد که در گذشته با دقت هر چه تمامتر انجام می‌شده است.
استادی اضافه کرد: اجازه روایت اگر دنباله تصحیح باشد که هست یعنی طرف، مقابله و قرائت می‌کرد و اجازه می‌گرفت، ولی متاسفانه حتی در گذشته سراغ داریم کسانی حتی به دنیا نیامده، اجازه برای آن‌ها صادر شده است، به کودک اجازه داده‌اند، ولی قاعدتا باید اجازه طوری باشد که فرد، قدری نزد صاحب اجازه قرائت کرده و خوانده باشد.
وی افزود: از برکات اجازه آن است که انسان اجازه‌دهنده و اجازه گیرنده را می‌شناسد و معرفی می‌شوند و رتبه علمی آن‌ها هم روشن می‌شود و در خلال آن مطالبی گفته می‌شود که بسیار ارزنده است و در همین کتابی که منتشر شده هم شاهد این نوع مطالب هستیم.
استادی تصریح کرد: الان هم ممکن است که اجازه وجود داشته باشد، ولی برخی چند اجازه از کسی دارند که خود او حدیث نخوانده است و یا این فرد هم اصلا علمش را نزد استاد ارائه نکرده است و این هم نمی‌تواند کارآیی مناسبی داشته باشد.
نظر امام در مورد وضعیت اجازات امروزی
وی افزود: امام فرموده؛ از چیز‌هایی که مورد تاسف است این است که ما احادیث را نزد کسی (استاد) نخوانده‌ایم بلکه آن را در برخی کتب مانند جواهر و ... خوانده‌ایم و همین سبب تالی فاسد شده است و حتی موجب برخی اشتباهات در فتاوا شده است در صورتی که اگر نزد استاد خوانده شده بود این اشکالات کمتر بود. الان متاسفانه عمدتا اجازات برای تبرک و تیمن است در صورتی که اجازات گذشته حداقل شخصیت اجازه‌دهنده را نشان می‌داد.
استادی بیان کرد: بعضی تا ۱۸۰۰ اجازه داده‌اند که برای تبرک و تیمن خوب است، ولی فایده علمی ندارد البته برخی هم می‌گویند می‌خواهیم در سلسله روات باشیم، ولی در قرون اولیه تا قرن ششم و هفتم اینطور نبود. شیخ بهائی گفته است فردی از من اجازه خواست تا اجازه دهم فلان کتاب (اربعین) را تدریس و تبلیغ کند و او مدتی نزد من بخش‌هایی از این کتاب را خواند تا اجازه گرفت، ولی آیا الان اینگونه اجازه داده می‌شود؟
مصونیت معارف؛ فلسفه اجازه
وی افزود: برای اینکه معارف از تحریف مصون باشد اجازه لازم است ولو اینکه برخی بگویند این‌ها قصد دارند جلوی تحقیق را بگیرند، چرا کاشف الغطاء، تقریظ می‌نویسند برای اینکه کتاب معرفی شود و مردم بدانند فلان کتاب محکم و معتبر بوده که بر آن تقریظ‌نویسی شده است. حتی ترجمه هم اجازه می‌خواهد و مگر هر کسی می‌تواند ترجمه کند؟ تقریبا به این موارد عمل نشده است و تا حدی که عمل شده لازم بوده و مؤثر واقع شده و مشکلاتی که داریم به خاطر بخشی است که عمل نشده است.
استاد سطح خارج حوزه علمیه بیان کرد: الان اجازات ما محل اشکال است و این نوع اجازات با آن چیزی که فلسفه اصلی آن بوده، فاصله ز یادی دارد.
وی افزود: برخی تصحیحات، احیای کتاب است، مثلا گاهی نویسنده چهار سال وقت برای نوشتن کتاب صرف کرده، ولی تصحیح آن بیش از چهار سال طول کشیده است، زیرا واقعا مصحح دنبال احیای کتاب و تطبیق و رفع اشکالات آن برآمده است. گاهی می‌بینیم در گذشته کار‌هایی تصحیح شده که اگر قرار بود امروز انجام شود، یک گروه چند نفره لازم بود.
استادی اضافه کرد: زحمات اجازه‌دهندگان و اجازه‌گیرندگان و مصححین تا قرون متمادی مانند آنچه در کتب صدوق و اصول اربعه و دوره‌های بعد انجام شده جای تقدیر دارد، ولی روندی که به خصوص در دوره معاصر شاهد هستیم تداوم روند قبل نیست.
وی ادامه داد: من با صراحت می‌گویم که هر کتابی، رونمایی نیاز ندارد. البته تذکر این نکته لازم است که امتیاز مهم این کتابی که الان مورد بحث است در فهارس الفبایی آن است و جای قدردانی دارد.
انتهای پیام/
منبع:ایکنا
