به گزارش «سدید»؛ رفاقت‌مان زبانزد خاص و عام بود، طوری که همه اطرافیان روابط‌مان را تحسین می‌کردند. چند سال پیش وقتی برای اولین بار در میهمانی یکی از دوستان مشترک‌مان دیدمش، احساس خیلی خوبی به او پیدا کردم، کم‌کم سر صحبت باز شد و متوجه شدیم نقاط مشترک زیادی داریم، هفته بعدش به خانه‌مان دعوت‌شان کردم، یک خانواده سه نفره بودند؛ خودش، همسرش و تک فرزندشان که اتفاقاً خیلی هم با فرزند ما جور شده بود و حسابی در دورهمی‌ها باهم خوش می‌گذراندند، اما این خوشی‌ها تا زمانی که فرزند دوم ما به دنیا آمد و دو ساله شد بیشتر دوام نداشت، چون دیگر بچه‌ها در میهمانی‌ها باهم نمی‌ساختند و آتش دعوای آن‌ها دامن ما بزرگترها را هم گرفت و روابط چند ساله‌مان را خراب کرد.
۳ برخورد متفاوت با دعوای بچه‌ها
«چرا اسباب‌بازی من را برداشتی؟ چرا نقاشی‌ام را خط‌خطی کردی؟ من این کارتون را دوست ندارم، خیلی بچگانه است، می‌خواهم یک کارتون دیگر ببینم! دستت را در غذای من نکن! مااااامااااان بیا به این یک چیزی بگو دارد مرا اذیت می‌کند؟! بااااابااااا ببینش اسباب‌بازی‌ام را شکست!» این‌ها جملات و شکایاتی است که در خانواده‌هایی که صاحب دو یا چند فرزند کوچک با اختلاف سنی دو تا سه سال هستند زیاد به گوش می‌رسد، اما واکنش پدر و مادر به خصوص مادر که از صبح تا شب با کودکان وقت می‌گذراند، بسیار مهم است. بعضی والدین خیلی زود وارد عمل می‌شوند و با دخالت خودشان قضیه را حل‌و‌فصل می‌کنند تا زودتر قال قضیه کنده شود، بعضی‌های دیگر کمی صبر می‌کنند تا ببینند اختلاف تا کجا پیش می‌رود و بعد اگر دیدند دعوا بالا گرفت، دخالت می‌کنند و با محکوم کردن یکی و دفاع از دیگری یا محکوم کردن همه موضوع را تمام می‌کنند، اما دسته سومی هم وجود دارد که کمی خودشان را به بی‌خیالی می‌زنند و اجازه می‌دهند کودکان خودشان موضوع را حل‌و‌فصل کنند. شاید گاهی صدای داد و فریادشان بیش از حد بلند شود، ولی این دسته از والدین سعی می‌کنند، صبوری کنند و خودشان را بی‌تفاوت نشان دهند تا کودکان خودشان مشکل را حل کنند، اما کدام رفتار صحیح است، اینکه والدین وارد عمل شوند و دعوا را فیصله دهند یا همه چیز را به خودشان واگذار کنند و خودشان را عقب بکشند؟
بهترین روش برای کنترل دعوای کودکان
بسیاری از روانشناسان معتقدند بهترین روش برای کنترل دعوای کودکان این است که بزرگترها دخالت نکنند و اجازه دهند کودکان خودشان اختلاف را حل کنند تا از این طریق حل مسئله را یاد بگیرند و در آینده در مسائل بزرگ‌تر به خودشان متکی باشند. بعضی پدر و مادر‌ها آنقدر در کوچک‌ترین دعوای فرزندان‌شان دخالت می‌کنند که گاهی یکی از کودکان احساس می‌کند به اندازه آن یکی دوست داشته نمی‌شود، چون پدر یا مادر از فرزند دیگر دفاع کرده است یا مثلاً احساس می‌کند که، چون بزرگ‌تر یا کوچک‌تر است به اندازه خواهر یا برادرش مورد حمایت خانواده قرار نمی‌گیرد و امکان دارد این احساس تا سالیان بعد در وجودش باقی بماند و برایش بار روانی داشته باشد، البته این دسته از والدین نگرانند که اگر در دعوای فرزندان‌شان دخالت نکنند، دعوا شدید شود و یکی از کودکان آسیب ببیند. باید بگوییم بهترین روش، کنترل از راه دور است، یعنی پدرو مادر حواس‌شان باشد که وسیله خطرناکی نزدیک دست کودکان نباشد و از دور اختلاف را مدیریت کنند، ولی تا جایی که می‌توانند تحمل کنند و زود دخالت نکنند، زیرا دعوای کودکان خیلی زودتر از بزرگترها به صلح می‌انجامد.
به دعوای بچه‌ها پر و بال ندهیم
در خانواده وقتی کودکان باهم دعوای‌شان می‌شود، حتی اگر والدین هم دخالت کنند، دوباره بعد از چند دقیقه همه چیز به روال قبل برمی‌گردد، ولی وقتی در جمع دوستان یا فامیل بچه‌ها دعوا می‌کنند، ممکن است دخالت بزرگترها عواقب نامطلوبی به همراه داشته باشد. تصور کنید در یک دورهمی از هر خانواده‌ای یکی دو بچه باهم بازی می‌کنند، حالا یکی از بچه‌ها دیگری را اذیت می‌کند و آن یکی با چشم گریان برای گلایه و شکایت سراغ پدر و مادرش می‌آید، پدر یا مادر از جا بلند می‌شود و سراغ کودکی که از او شکایت شده می‌رود و تذکر می‌دهد، آن کودک ناراحت می‌شود و پیرو آن پدر و مادرش هم ناراحت می‌شوند و گاهی واکنش نشان می‌دهند و کدورت از همین جا شروع می‌شود و یک دوستی چندساله برای یک دعوای ساده کودکانه خراب می‌شود، آن وقت معلوم نیست بچه‌ها باهم دعوای‌شان شده یا بزرگترها، بچه‌ها باهم درگیر شده‌اند یا بزرگترها! چون حالا یک دعوای کودکانه به یک کدورت بزرگ تبدیل شده است، در صورتی که بهترین راه این است که همان ابتدا که یکی از بچه‌ها برای گلایه کردن می‌آید، بزرگترها بگویند بروید و مشکل‌تان را خودتان حل کنید و بعد از تمام شدن میهمانی هر کدام از والدین در رابطه با مشکل پیش‌آمده با فرزند خودش صحبت کند و تذکرات لازم را بدهد. با این کار هم به کودکان فرصت حل مسئله داده می‌شود و هم روابط چندساله به خاطر دعوا‌های بچگانه خراب نمی‌شود. بهتر است والدین این را باور داشته باشند که بچه‌ها به همان سرعتی که باهم دعوای‌شان می‌شود به همان سرعت هم باهم آشتی می‌کنند، به شرط آنکه بزرگترها برای‌شان نقش شورای حل اختلاف را بازی نکنند.
انتهای پیام/
