هفتادوچهارمین دوره جشنواره‌کن که مسائل نژادی، جنسی، جنسیتی و سیاسی در آن از همیشه پررنگ‌تر است؛
درست مثل موضوع قبلی، در جشنواره‌کن به‌رغم حضور کارگردان‌ها، فیلم‌ها و موضوعات اسرائیلی، تریبونی برای شنیده شدن صدای مخالفان رژیم‌اشغالگرقدس و معترضان آن وجود ندارد. از فیلم «زانوی عهد» به کارگردانی نداو لاپید اسرائیلی از مدتی پیش به عنوان یکی از شانس‌های اصلی نخل طلای کن امسال نام برده می‌شود.
به گزارش «سدید»؛ به قول جودی فاستر، آنها که دل‌شان برای زرق و برق جشنواره‌کن تنگ شده‌بود، بالاخره بعد از یک‌سال وقفه به وصالش رسیدند. هفتادوچهارمین دوره این جشنواره‌فرانسوی سینمایی که سال گذشته به‌دلیل کرونا برگزار نشد، سه‌شنبه‌شب گذشته پس از اهدای جایزه یک عمر دستاورد هنری به فاستر و نمایش افتتاحیه فیلم فرانسوی «آنت» به کارگردانی لائوس کاراکس آغاز به کار کرد تا با تنوعی چشمگیر و نمایش بیش از ۱۵۰ فیلم از کشور‌های مختلف جهان در بخش‌های رقابتی و غیررقابتی، بزرگ‌ترین جشنواره دوره کرونایی جهان باشد. شاید همین اصرار به حفظ تنوع و جای دادن فیلم‌هایی از سراسر جهان باشد که عملا کن را از صرف لحاظ کردن موازین حرفهای فیلمسازی دور و این جشنواره‌سینمایی را چه در انتخاب خود فیلم‌ها و چه در فرامتن جشنواره، وادار به سیاستگذاری‌های پنهان و آشکار در ارتباط با جدال‌های جاری درباره مسائل نژادی، جنسیتی و سیاسی کرده‌است. در واقع تنوع رنگارنگ فیلم‌های شرکت‌کننده از سراسر جهان، تنها پوششی بر سیاست‌های یکدست‌سازی شده‌است که عملا نگاه‌های خاصی را در جهان سینما به جهان آدم‌ها پمپاژ می‌کند و تنها کنجکاوی مستقل از جشنواره‌های سرشناس در سینمای هر ملتی می‌تواند به‌سادگی به مردم جهان ثابت کند بیرون از سیاست‌های جشنواره‌ها، فیلم‌های متنوع‌تری ساخته می‌شوند. در این گزارش نگاهی می‌اندازیم به برخی فیلم‌ها و فعالیت‌های این جشنواره تا بعضی سیاستگذاری‌ها آشکارتر شوند.
منشور سیاست‌ها را جلوی طیف رنگارنگ کن بگذاریم
کن، این سال‌ها خیلی رنگارنگ شده و سعی می‌کند از هر نژاد و ملیت و فکری، یکی را در ویترینش بگذارد، اما چه می‌شود اگر جلوی این طیف رنگارنگ، منشوری بگذاریم تا تک‌رنگ سیاستگذاری‌ها را بیشتر نمایان کند؟ فرانسه همیشه علاقه داشته است که مرکزیت خود را به‌عنوان پایگاه چندفرهنگی جهان در مقابل آمریکا حفظ و تثبیت کند. به همین دلیل بیراه نیست که ترکیب داوران بخش اصلی و رقابتی جشنواره امسال کن، ترکیبی از واکنش به مسائل نژادی و جنسیتی جاری در جهان به‌خصوص در آمریکا باشد. این ترکیب با حضور اسپایک لی سیاهپوست که شاید تا پیش از کت‌وشلوار صورتی‌اش روی فرش قرمز افتتاحیه این جشنواره، بیش از هر چیز با نویسندگی و کارگردانی فیلم «مالکوم ایکس» به یاد بیاوریم، معنی‌دار می‌شود به‌خصوص زمانی که نطق او را درباره رفتار آمریکا با سیاهپوستانی، چون جورج فلوید هم مرور کنیم که با طعنه ضمنی به اسکار و «بزرگ‌ترین جشنواره‌جهان» خواندن کن گفت: «همین چند هفته پیش سی‌ودومین سالگرد فیلم «کار درست را انجام بده» بود. من آن را سال ۱۹۸۸ نوشته‌بودم. وقتی کشته شدن برادر اریک گارنر را می‌بینی، می‌بینی جورج فلوید را کشتند، به رادیو رحیم فکر می‌کنی، می‌بینی امیدوار بودی که با گذشت سی و چند سال کوفتی، دیگر زدن و کشتن سیاهان مثل حیوانات باید متوقف شده‌باشد.»
منشور سیاست‌ها را جلوی طیف رنگارنگ کن بگذاریم
کن، این سال‌ها خیلی رنگارنگ شده و سعی می‌کند از هر نژاد و ملیت و فکری، یکی را در ویترینش بگذارد، اما چه می‌شود اگر جلوی این طیف رنگارنگ، منشوری بگذاریم تا تک‌رنگ سیاستگذاری‌ها را بیشتر نمایان کند؟ فرانسه همیشه علاقه داشته است که مرکزیت خود را به‌عنوان پایگاه چندفرهنگی جهان در مقابل آمریکا حفظ و تثبیت کند. به همین دلیل بیراه نیست که ترکیب داوران بخش اصلی و رقابتی جشنواره امسال کن، ترکیبی از واکنش به مسائل نژادی و جنسیتی جاری در جهان به‌خصوص در آمریکا باشد. این ترکیب با حضور اسپایک لی سیاهپوست که شاید تا پیش از کت‌وشلوار صورتی‌اش روی فرش قرمز افتتاحیه این جشنواره، بیش از هر چیز با نویسندگی و کارگردانی فیلم «مالکوم ایکس» به یاد بیاوریم، معنی‌دار می‌شود به‌خصوص زمانی که نطق او را درباره رفتار آمریکا با سیاهپوستانی، چون جورج فلوید هم مرور کنیم که با طعنه ضمنی به اسکار و «بزرگ‌ترین جشنواره‌جهان» خواندن کن گفت: «همین چند هفته پیش سی‌ودومین سالگرد فیلم «کار درست را انجام بده» بود. من آن را سال ۱۹۸۸ نوشته‌بودم. وقتی کشته شدن برادر اریک گارنر را می‌بینی، می‌بینی جورج فلوید را کشتند، به رادیو رحیم فکر می‌کنی، می‌بینی امیدوار بودی که با گذشت سی و چند سال کوفتی، دیگر زدن و کشتن سیاهان مثل حیوانات باید متوقف شده‌باشد.»
کن، اما به‌عنوان مهم‌ترین و شناخته‌شده‌ترین جشنواره‌هنری فرانسه منطقا نمی‌تواند به این که تریبونی برای اعتراض به خشونت نژادی در آمریکا باشد اکتفا کند. این ترکیب داوری ۹ نفره با حضور اکثریت زنان، علیه تبعیض‌های جنسیتی هم حرفهای مهمی دارد. متی دیاپ، مایلین فارمر، مگی گیلنهال، جسیکا هاسنر و ملانی لورنت، ۵ زن اغلب جوانی هستند که رای اکثریت مردان را در این ترکیب کن ۲۰۲۱ می‌شکنند تا نشان دهند که زنان می‌توانند سرنوشت انتخاب را در یکی از ۵ جشنواره‌سینمایی مهم جهان تعیین کنند و چنین انتخاب اثرگذاری به لطف کن و سیاستگذاران فرانسوی عملا به‌زعم ایشان از چنبره مردان خارج شده است. نگاهی به ترکیب نژادی-ملیتی این هیات هم عنصر دیگری است که کن قصد دارد با لحاظ‌کردن آن خود را ورای تنوع‌های جنسیتی و دربرگیرنده همه آنان نشان دهد. حضور سونگ کانگ‌هو، بازیگر فیلم پرسروصدای «انگل» در این ترکیب یکی از این نشانه‌هاست که در کنار طاهر رحیم، بازیگر فرانسوی با اصالت الجزیره‌ای و کلبر مندونسا فیلیو، کارگردان برزیلیایی کامل‌تر هم می‌شود. این درحالی است که از میان پنج داور زن این ترکیب هم فقط یک نفر فرانسوی است؛ هاسنر، نویسنده و کارگردان استرالیایی و گیلنهال، کارگردان و بازیگر آمریکایی هستند و دیاپ و فارمر، هنرمندان دورگه به ترتیب فرانسوی-سنگالی و فرانسوی-کانادایی محسوب می‌شوند. از حواشی جالب این ترکیب داوران هم این که طاهر رحیم در حالی در میان داوران بخش رقابتی حضور پیداکرده که همسرش لیلا بختی به‌عنوان بازیگر اصلی فیلم «بی‌قرار» ساخته خواکیم لافوس در بخش رقابتی حضور دارد و شائبه‌ها درباره احتمال ناداوری و زدوبند را حول‌وحوش رحیم شکل داده است.
وقتی کن جایی برای باز کردن عقده‌های اسرائیلی می‌شود
درست مثل موضوع قبلی، در جشنواره‌کن به‌رغم حضور کارگردان‌ها، فیلم‌ها و موضوعات اسرائیلی، تریبونی برای شنیده شدن صدای مخالفان رژیم‌اشغالگرقدس و معترضان آن وجود ندارد. از فیلم «زانوی عهد» به کارگردانی نداو لاپید اسرائیلی از مدتی پیش به عنوان یکی از شانس‌های اصلی نخل طلای کن امسال نام برده می‌شود.
این کارگردان که سال ۲۰۱۹ نیز توانست برای فیلم «مترادف‌ها»، خرس طلای برلین را از آن خود کند حالا با فیلمی به کن آمده که گفته می‌شود به بحران هویت‌ملی از دید یک فیلمساز جوان می‌پردازد. این فیلم که به زبان عبری ساخته شده و در سرزمین‌های اشغالی روایت می‌شود، اتفاقا موضوعی ملتهب هم دارد.
به گزارش گاردین، «شخصیت اصلی این فیلم با بازی آوشالوم پولاک، یک کارگردان موفق سینماست که به‌تازگی در جشنواره‌فیلم برلین جوایزی کسب کرده است. این کارگردان حالا در حال کار روی پروژه‌ای درباره فعال فلسطینی «عهد التمیمی» است و می‌خواهد فیلمش را از این نقطه آغاز کند که شهروندان خشمگین اسرائیلی در موجی توییتری اعلام می‌کنند سرباز اسرائیلی باید به زانوی عهدالتمیمی شلیک می‌کرده است.» عهد التمیمی را حتما به یاد می‌آورید؛ دختری فلسطینی که سال ۲۰۰۱ به خاطر مشتی که روبه‌روی دوربین‌های خبری به صورت یک سرباز اسرائیلی زد، مشهور شد و البته در همان سنین کودکی به همین علت به زندان افتاد. او سه سال پیش حوالی همین روز‌ها در ابتدای ماه گرم مرداد از زندان آزاد شد درحالی که تبدیل به شمایلی برای آزادیخواهان فلسطینی شده‌بود. حالا کارگردان اسرائیلی با فیلمی به کن آمده است که در آن یک کارگردان اسرائیلی به این موضوع می‌پردازد! باید دید زاویه‌دید نداو لاپید چیست و هرچند تشتت ناشی از ناامنی برخاسته از سال‌ها اشغالگری، وضعیت داخلی اسرائیل را نابسامان کرده و صدای اعتراض‌ها در میان فیلمسازان و اهالی تئاتر و سینمای رژیم‌اشغالگر، بیش از قبل به گوش می‌رسد، اما کن جایی نیست که به مخالفان اسرائیل غیر از ساکنانی که عبری حرف می‌زنند، تریبون بدهد. گذشته از اینها، امسال فیلم «سه طبقه» ساخته کارگردان ایتالیایی، نانی مورتی هم در بخش اصلی کن حضور دارد که بر اساس رمان سه طبقه بالاتر به قلم نویسنده اسرائیلی اشکول نِوو ساخته شده است.
داستان این رمان در ساختمانی تل‌آویو می‌گذرد و نویسنده از طریق روایت داستان‌هایی درباره ساکنان آن، راز‌ها و تروما‌های درونی‌شان تلاش می‌کند تا از وضعیت جامعه اسرائیل، تصویری بسازد و بحران هویت این جامعه را به نمایش بگذارد. فیلم البته داستان را از تل‌آویو به رم منتقل می‌کند، اما باید دید تا چه اندازه از خاستگاه اصلی رمان جدا‌می‌شود. سیاست، بخش جداناشدنی جشنواره‌کن است. از لایه‌های غیرمستقیم مثل دیپلماسی سینمایی برای محکم کردن جای پای فرانسه در فرهنگ کشور‌های مختلف گرفته تا ساختن صدای مخالف در سینمای آنها و تبدیل شدن نشست‌های آن به تریبونی برای اعتراض‌های غلط و درست علیه حاکمیت‌های آنها، فرانسه همواره تلاش‌کرده تا مساله سیاسی را در جشنواره‌کن به طور ضمنی لحاظ کند. «سرماخوردگی پتروف» یکی دیگر از این نمونه‌هاست که کارگردان روسی آن کیریل سربرنیکوف این روز‌ها به زندان افتاده و امکان شرکت در کن را ندارد. او در یک مورد پرونده اختلاس به سه سال حبس تعلیقی و جریمه نقدی محکوم شده و حالا در زندان دوران محکومیت خود را می‌گذراند، اما به گزارش ورایتی، طرفداران این فیلمساز ادعا می‌کنند پرونده تشکیل شده علیه سربرنیکوف با انگیزه سیاسی بوده و آثار او از لحاظ مضامین سیاسی و مذهبی با قوانین روسیه در تعارض است و همین امر موجب این مشکل شده است. وکیل این کارگردان اعلام کرده که او محکومیتش را به شکل حبس تعلیقی می‌گذراند و درواقع در زندان نیست، اما تا سال ۲۰۲۳ اجازه خروج از این کشور را ندارد. این نمونه‌ها برای ما نیز آشناست و به هرحال بار دیگر ثابت می‌کند، کن تلاش دارد پایگاه خود را به عنوان جایی برای هم‌سویی با سیاست‌های فرانسه و زاویه گرفتن با کشور‌های مبدا فیلم‌ها حفظ کند.
سینمایی که پیش‌پای همجنس‌باز‌ها ذبح می‌شود
براین‌اساس آنچه گفته شد، سیاستگذاران جشنواره‌کن واقعا زده‌اند به خال! هم نام کن را به قیام علیه تبعیض‌های نژادی که آمریکا چند سال اخیر با آنها مشهور شده، گره زده‌اند هم اکثریت داوری را به زنان سپرده‌اند و هم ترکیبی فراملیتی و چندنژادی را به داوری راه داده‌اند، اما همه داستان در این مقدار هم خلاصه نمی‌شود.
در میان پنج رده داوری فیلم‌ها در کن بخشی هم به‌نام «داوران مستقل» وجود دارد که یکی از آنها تحت‌عنوان «نخل کوئیر» شناخته می‌شود. پنج داور فرانسوی در این بخش فیلمی را انتخاب می‌کنند که با آن نوع موضوعاتی مرتبط باشد که خودشان با نام اقلیت‌های جنسی و اقلیت‌های جنسیتی از آن یاد می‌کنند. درواقع فیلم‌هایی که به موضوعاتی نظیر همجنس‌بازی و نظایر آنها مرتبط باشند، در این بخش مورد داوری قرار می‌گیرند و به برگزیده‌شان نخل هم اهدا می‌شود.
اگر به فهرست فیلم‌های بخش رقابتی و غیررقابتی کن نگاه کنید در کنار برخی از آنها علامت «QP» گذاشته شده که نشان می‌دهد این فیلم‌ها در این بخش نیز مورد داوری قرار می‌گیرند. امسال فیلم‌های «بندتا» به کارگردانی پل ورهوفن، «کوپه شماره ۶» اثر جوهو کازممانن، «شکست» ساخته کاترین کورسینی، «همه‌چیز خوب پیش‌رفت» اثر فرانسیس اوزون، «پاریس، منطقه ۱۳» ساخته ژاک اودریار و «تایتان» از جولیا دوکرنا واجد صلاحیت برای رقابت در این بخش اعلام شده‌اند.
فیلم‌های نام‌برده شش فیلم از مجموع ۲۴ فیلم حاضر در بخش رقابتی کن هستند که فیلم «قهرمان» اصغر فرهادی نیز یکی از آنهاست. این ارقام نشان می‌دهد یک چهارم فیلم‌های بخش رقابتی امسال کن به موضوعاتی از این نوع می‌پردازند. این درحالی است که در دوره قبلی این جشنواره در سال ۲۰۱۹ از مجموع ۲۱ فیلم حاضر در بخش رقابتی شش فیلم مورد داوری «نخل کوئیر» قرار گرفتند. هرچند این نخل محدود به بخش رقابتی نیست و امسال سه فیلم
دیگر از بخش غیررقابتی مشهور به «نوعی نگاه» را هم لحاظ می‌کند و سال ۲۰۱۹ در این بخش چهار فیلم در این موضوع مورد داوری قرار گرفته‌بودند. درواقع داوران این نخل در همه بخش‌ها از میان تعدادی کاندیدای مرتبط با انحرافات جنسی، یک برگزیده را به کن معرفی می‌کنند.
این اعطای فرصت استثنائی به این نوع مسائل در جشنواره‌کن در حالی اتفاق می‌افتد که جای فیلم‌هایی در مخالفت با این موضوعات خالی است و حتی در فرامتن جشنواره جایی برای شنیده‌شدن صدای اعتراض به این قبیل انحرافات وجود ندارد. این میزان توجه به ترویج این مسائل تاحدی است که بسیاری بر این باورند کن دراین‌باره حتی موازین حرفهای سینما را هم زیرپا گذاشته و مانند نخل «آبی گرم‌ترین رنگ‌هاست» در سال ۲۰۱۳ نه به کیفیت فیلم بلکه به ترویج موضوع آن توجه دارد. تعداد بالای فیلم‌ها طی سال‌های اخیر و بازکردن یک موقعیت استثنایی برای دیده‌شدن‌شان را باید در راستای سیاست فرانسه برای مانور معرفی خود به عنوان پایگاه چندفرهنگی جهان دانست که البته سالانه میلیارد‌ها دلار نیز برایش درآمد اقتصادی دارد و جای مستشاران فرهنگی فرانسوی را در کشور‌های دورافتاده جهان باز می‌کند و کنترل از راه دور سینما و فرهنگ آنان را هم با جریان‌سازی روی یک سلیقه خاص در فیلمسازی و کارگردانی به‌دست می‌گیرد.
انتهای پیام/
منبع: جام جم
ارسال نظر
