دیگر رسانه‌ها - فرهنگ

در داستان‌های مناسب فبک، موضوعات اخلاقی، فلسفی و اجتماعی به‌گونه‌ای در لایه‌های روایت نهفته می‌شوند که کودکان و نوجوانان در روند گفت‌وگو و جست‌وجو خودشان آن‌ها را کشف می‌کنند.

مهم‌ترین اتفاقی که باید در یک اثر هنری بیفتد، چه داستان، چه قصه، چه نمایش، چه فیلم، چه مجموعه تلویزیونی و چه سینما در گام اول ارتباط با مخاطب است. یعنی مخاطب باید زبان آن اثر هنری را بفهمد و وارد فضای آن اثر شود. یکی از ویژگی‌های آثار من، زبان روان و آسان آنهاست. زبان آثار من بسیار ساده است. ساده به معنی سطحی بودن نیست بلکه زبانی است که هم ساده و روان است و هم پرمعنا و عمیق.

ادبیات شیعی به نام علی (ع) عجین و نام آن حضرت با غدیر زیبنده است و هر جایی که نام علی بن ابی طالب در شعر شاعران معاصر می‌آید دنیایی از عشق و مودّت و دلدادگی و اخلاص و فضایل موج می‌زند و ذهن شاعر در بلندترین نقطه لطافت، زیبایی، ظرافت، ارادت و روایح خوش آسمانی به پرواز درمی‌آید و در برابر اوج فرزانگی و بلند مایگی و ولایت علی بن ابی طالب سر تعظیم فرود می‌آید و براساس این محبّت، باعث گردیده است که در دواوین اکثر شاعران معاصر، نام و یاد مولا علی (ع) و توجه ویژه به موضوع حماسه عظیم غدیر، بازتابی ویژه داشته باشد.

پیروزی انقلاب یک نقطه عطف برای حضور زنان در ادبیات محسوب می‌شود. با انقلابی که رخ داد، زنان هویت خود را یافتند و به خودباوری رسیدند. نگاه بلند امام(ره) که قائل به تفاوت جنسیتی در این رابطه نبودند و مانع حضور زنان نشدند، سبب شد تا حضور زنان کم‌کم پررنگ‌تر شود و  آنها توانستند در سطح کشوری حضور داشته باشند.

ما دوران شکوهمندی از شعر نو را نمی‌گذرانیم و من به عنوان یک خواننده و علاقه‌مند به شعر، از وضعیت کنونی راضی نیستم. از دوران طلایی شعر نو فاصله گرفته‌ایم؛ زیرا شعر بیش از حد عامیانه و عوامانه شده و به نوعی بازیچه دست هر کسی قرار گرفته است. هر کسی که احساسی یا اندوهی دارد، دست به قلم می‌برد و دلنوشته‌هایی را به نام شعر می‌نویسد.

«ناسیونالیسم» اثر الی کدوری تاریخ‌نویس حوزه خاورمیانه، نه فقط تحلیلی تاریخی از پیدایش این ایدئولوژی در بستر مدرنیته غربی است، بلکه هشداری است درباره پیامدهای سیاسی و اخلاقی آن در جهان امروز.

زیرساخت‌های لازم برای نقد ادبی فراهم نشده است. همچنین، خود منتقدان نتوانسته‌اند فعالیت‌های بومی را به‌اندازه کافی گسترش دهند. در بسیاری از موارد، ما با روش‌ها و پیکره‌های غربی آثار را بررسی می‌کنیم؛ مثلاً با رویکرد پدیدارشناسی، که هم روش و هم پیکره از غرب گرفته شده است. این امر ما را در ایران با یک بحران مضاعف مواجه کرده است.

درباره‌ی امام، واقعاً کاش ده بار عمر می‌کردیم که بنشینیم و درباره‌اش حرف بزنیم. و ای کاش در صورت‌های مختلف، این موضوع پردازش شود. هر کسی که می‌خواهد در این زمینه کار کند، باید این کتاب را دست بگیرد. کلی اشاره دارد. یعنی در سینما، در موسیقی، در آموزش، در هر زمینه‌ای اشاره دارد. یعنی از دل این کتاب می‌شود کار درآورد.

«دوازده صفر سه» یک سفرنامه کلاسیک نیست. خبری از روایت‌های طولانی درباره مسیر سفر، جغرافیا، یا ویژگی‌های محل اقامت نیست. نویسنده از همان ابتدا تکلیفش را روشن می‌کند: اینجا قرار نیست با کلیشه‌های سفرنامه‌نویسی روبه‌رو شویم. آنچه با آن مواجهیم، روزنگاری‌هایی است زنده، بی‌واسطه و انسانی از دل مراسمی خاص در کشوری خاص، در زمانی خاص و برای انسانی به‌شدت خاص و همین تمرکز بر لحظه‌های زنده و جزئیات انسانی است که اثر را ارزشمند و متفاوت می‌کند. 

من می‌دانستم که حضرت آقا یک آدم کتاب‌خوان و علاقه‌مند به کتاب و کارهای فرهنگی هستند. در دیداری که نویسنده‌ها با ایشان در مهر ۹۷ داشتند گفتند از قبل انقلاب و از دوران نوجوانی به داستان و رمان علاقه داشتند. ولی واقعیتش این است که فکر نمی‌کردم با این همه گرفتاری و مشغله، ایشان وقت داشته باشند که کتاب من را بخوانند. با توجه به این‌که حجم کتاب هم کمی زیاد است و چهارصد و خرده‌ای صفحه است، واقعاً باید وقت گذاشت. اما این‌که ایشان وقت گذاشتند و این کتاب را قابل دانستند، مایه‌ی دلگرمی و خوشحالی ماست.