به گزارش گروه وحدت فرهنگ سدید، اهل سنت همیشه در مقابل تفکرات ابن تیمیه ایستاده است. نظریه‌پرداز اندیشه سلفی‌گری که شخص اول این جریان است، می‌گوید: «تقلید کردن از مذاهب چهارگانه اهل سنّت، حرام و مخالف قرآن است.»[1]
او نحله‌های دیگر مانند گرایش‌های کلامی اشعری و ماتریدی را نیز مورد نقد، رد و ابطال قرار می‌دهد. «اشاعره و ماتریدیه از اهل سنّت نیستند.»
این روند در بین وهابیت، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین جریانات سلفی نیز بروز و ظهور دارد و حتی اعتقاد و التزام عملی به آن را مقدمه کفر بر می‌شمرد،[2] و آن را ساخته شده حاکمان برای توجیه عمل‌کرد خود می‌دانند.
مقبل الوادعی می‌نویسد: «در کتاب خدا و سنت رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) اثری به نام مذهب وجود ندارد، که دلالت کند فرد مسلمان باید به مذهب معینی از مذاهب ملتزم باشند.»[3]
این نگاه، خود از دلایل مهم مخالفت اهل سنت با وهابیت و سلفی‌گری است که در طول تاریخ این جریان، موارد بسیاری از آن دیده شده است. این‌گونه است که باید وهابیت را جریانی بر خلافت اهل سنت دانست، نه جریانی برای اعتلای اهل سنت.
پی‌نوشت:
[1]. تقی الدین أحمد ابن‌تیمیه، مجموع الفتاوی، ج20، ص10، دارالهدی، سعودی، ریاض، 1412.
[2]. تقی الدین أحمد ابن تیمیة، الفتاوی الکبری، ج2، ص449، سعودی، دانشگاه مدینه، بی‌تا.
[3]. مقبل وادعی، اجابة السائل علی اهم المسائل، ص317، جواب استفتاء 116، همان
