گروه جامعه و اقتصاد «سدید»؛ «النور جی بادر» [1] نویسنده و روزنامه‌نگار مطرح آمریکایی که درباره جنبش‌های تغییر اجتماعی مطلب می‌نویسد در گزارش وب‌سایت آمریکایی «Truthout» به آزار و اذیت دانش‌آموزان و دانشجویان در مدارس و دانشگاه‌های آمریکا پرداخته است. به گفته وی آزار و اذیت دانش‌آموزان و حتی معلمان و کارکنان فلسطینی و مسلمان در مدارس آمریکا بعد از شروع جنگ غزه تشدید شده‌اند و مدارس آمریکا برای محافظت از این دانش‌آموزان مجهز نیستند. به دانش‌آموزان مسلمان و فلسطینی در مدارس آمریکا برچسب تروریست و بمب‌گذار زده می شود.
مصائب دانش‌آموزان فلسطینی در مدارس آمریکا
«عالیه» حالش خوب نیست. این دختر ۱۶ساله فلسطینی الاصل دبیرستانی ساکن ویرجینیا می‌گوید که با تشدید جنگ اسرائیل علیه غزه، برای تمرکز بر تکالیف مدرسه با مشکلات زیادی روبرو بوده است. او به «Truthout» گفت: «تمام اوقات فراغت من در رسانه‌های اجتماعی صرف می‌شود تا ببینم چه اتفاقی در غزه در حال رخ‌دادن است. تلاش برای تمرکز روی تکالیف خانه و تصور این که انگار همه چیز عادی است، سخت و دشوار است. من دوستانی دارم که از من حمایت می‌کنند؛ اما جنگ مستقیماً بر آنها تأثیر نمی‌گذارد. من خیلی احساس تنهایی می‌کنم؛ چون تعداد دانش‌آموزان فلسطینی در مدرسه من بسیار کم است.»
آزار و اذیت دانش‌آموزان و کارکنان فلسطینی در مدارس آمریکا در حال گسترش است.
این احساس زمانی تشدید شد که عالیه شروع به همکاری با یک گروه دانش‌آموزی مسلمان کرد تا برای همبستگی با مردم غزه، برای خروج آنها از غزه برنامه‌ریزی کنند. او گفت: «به ما گفته شد که در پوسترها نمی‌توان از واژه‌های «نسل‌کشی» یا «آپارتاید» استفاده کرد. در عوض، ما مجبور شدیم که از جنگ به‌عنوان «درگیری» یاد کنیم؛ این باعث ناراحتی من شد؛ زیرا عنوان بسیار غلطی بود».
«عالیه» تنها دانش‌آموز فلسطینی نیست که چنین احساسی دارد. در سراسر ایالات متحده، بسیاری از دانش‌آموزان فلسطینی و مسلمان در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان افزایش خفقان، آزار و اذیت و قلدری را گزارش می‌کنند. اتفاقی که با دوره پس از حادثه ۱۱ سپتامبر برابری می‌کند. علاوه بر این، معلمان فلسطینی و مسلمان نیز رفتارهای نگران‌کننده‌ای مانند دریافت ایمیل‌ها و تماس‌های تلفنی تهدیدآمیز، دوری‌گزینی از سوی همکاران و همچنین مورد تهاجم قرارگرفتن در زیر پست‌های شخصی در رسانه‌های اجتماعی که بیانگر انتقاد آنها از اسرائیل بوده است را تجربه کرده‌اند.
«کوری سیلور» [2] مدیر مرکز تحقیقات ملی و حمایت از شورای روابط اسلام و آمریکا (CAIR) به «Truthout» گفت: «یک چیز در مورد افزایش کنونی اسلام‌هراسی و نگرش‌های ضد فلسطینی در مدارس برجسته است. پیش از جنگ، فعالان دانش‌آموزی حامی فلسطین تحت‌فشار بودند؛ اما اکنون این موضوع شخصی‌تر شده است و هر کسی که درباره انسانیت فلسطینی صحبت می‌کند، با نام، آدرس و عکس هدف قرار می‌گیرد.» سیلور این را «واقعیتی ناگوار» می‌خواند، اما تأکید می‌کند که این چیز جدیدی نیست. وی می‌گوید: «بسیاری از دانش‌آموزان فلسطینی و مسلمان در مدارس ایالات متحده احساس ناامنی می‌کنند. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۲۱ توسط دفتر کالیفرنیای شورای روابط اسلام و آمریکا انجام شد، نشان داد که بیش از ۵۵ درصد از دانش‌آموزان مسلمان مورد مطالعه، گزارش کردند که به دلیل هویت مذهبی خود احساس ناامنی یا ناراحتی در مدرسه داشتند و احساس می‌کردند که از سوی بقیه طرد می‌شوند. حوادثی شامل محرومیت، شایعه‌پراکنی، حمله فیزیکی به حجاب دانش‌آموزان دختر و تعقیب سایبری در جریان است. طبق تجربه من، مدارس قادر به مقابله مؤثر با اسلام‌هراسی نیستند. در یک دوره بحرانی، این ناتوانی برجسته‌تر می‌شود اما این که مدارس نمی‌توانند از هر بچه‌ای که ثبت‌نام می‌کنند محافظت کنند، بسیار حیرت‌آور است.»
مدارس آمریکا برای محافظت از دانش‌آموزان مسلمان که با افزایش قلدری و آزار و اذیت مواجه شده‌اند، مجهز نیستند و نمی‌توانند از این دانش‌آموزان حافظت کنند.
تأثیر این آزار و اذیت، دانش‌آموزان و مربیان فلسطینی و مسلمان را به تکاپو و وحشت انداخته است. دانش‌آموزان مسلمان گزارش کرده‌اند که «تروریست»، «اسامه بن لادن» و «بمب‌گذار» نامیده می‌شوند؛ در حالی که یک معلم در کانکتیکات (که خواست نامش فاش نشود) به «Truthout» گفت که «به عنوان تنها معلم فلسطینی در مدرسه، احساس خفقان می‌کنم و احساس می‌کنم که نمی‌توانم صحبت کنم.»
والدین و معلمان صهیونیست بسیار پر سروصدا بوده‌اند و دانش‌آموزان عرب یا ایرانی احساس خفقان می‌کنند. یکی از آنها در فکر تغییر مقاله خود که در آن راجع به هویت یک زن خاورمیانه‌ای صحبت می‌کرد به چیزی که کمتر احتمال دارد «جنجال‌برانگیز» تلقی شود، است.
اجتناب از تعارض
«نورا لستر مراد» [3]، ساکن ماساچوست، نویسنده «ایدا در میدان» [4] - یک رمان بزرگسال درباره یک دختر فلسطینی که بر قلدری‌های مدرسه پیروز می‌شود - به «Truthout» گفت: «به نظر می‌رسد معلمان در دلسوزی ماهر هستند، اما دلسوزی آنها بی‌محتوا است.» او ماجرایی را شرح می‌دهد که در آن پسربچه ۹ساله فلسطینی که پسر یکی از دوستانش است، پس از طعنه لفظی توسط دانش‌آموز دیگری به صورت او مشت زد. در پاسخ، معلم سعی کرد تنش را از بین ببرد و به پسرها گفت که «همه ما باید با هم کنار بیاییم و دوست باشیم.» در همین حال اما به اصل درگیری رسیدگی نشد.
«نورا لستر مراد» گفت: «تعصبات ضد فلسطینی، ضد عربی و ضد مسلمانان در این کشور، نه فقط در آموزش، بلکه در رسانه‌های اصلی بسیار زیاد است. مدارسی که تلاش می‌کنند متنوع و فراگیر باشند فکر می‌کنند که این به معنای پذیرش هر دیدگاه و قراردادن خود در مرکز است. آنها با اصول پیش نمی‌روند. آنها روی ایده‌آل‌ها نمی‌ایستند. کل فرهنگ ما گرایش به پرهیز از تعارض دارد و از آنجایی که معلمان در حال حاضر در تلاقی این تنش هستند، از نظر اینکه چه می‌توانند بگویند، چه کتاب‌هایی را می‌توانند اختصاص دهند و از چه زبانی می‌توانند استفاده کنند، محدود شده‌اند. اجتناب از اختلاف‌نظر که یک پیش‌فرض باید باشد، متأسفانه گفتگوها در مورد حقیقت و واقعیت را خفه می‌کند.»
در مدارس آمریکا والدین و معلمان صهیونیست بسیار پر سروصدا بوده‌اند و در مقابل دانش‌آموزان عرب یا ایرانی احساس خفقان می‌کنند.
«آبیر رمضان شیناوی» [5]، یک فلسطینی متولد آمریکا و بنیان‌گذار و مدیرعامل یک شرکت مستقر در بالتیمور است که برای تقویت صدای دانش‌آموزان و معلمان رنگین‌پوست در محیط‌های آموزشی کار می‌کند. او می‌گوید که اجتناب از تعارض به این معنی است که «لحظات قابل تدریس» نادیده گرفته می‌شوند. او گفت: «ما در یک نقطه اوج هستیم؛ از ۱۱ سپتامبر، والدین فلسطینی، عرب و مسلمان در مورد ایمن نگه‌داشتن فرزندانشان با صدای بلندتر صحبت کردند و بچه‌هایی که هنوز در سال ۲۰۰۱ به دنیا نیامده بودند اکنون با صدای بلند صحبت می‌کنند و زبان به اعتراض گشوده‌اند. آنها اعتراضات علیه خشونت پلیس را مشاهده کرده یا در آن شرکت کرده‌اند و می‌دانند که می‌توانند از حقوق خود بهره‌مند شوند. ما اکنون داستان‌های آوارگی‌مان را از فلسطین می‌گوییم، تجربیات زندگی‌مان را توصیف می‌کنیم و می‌گوییم که دیگر بس است. ما مربوط به سه تا چهار نسل بعد از روز نکبت هستیم و از گذشته درس گرفته‌ایم. زمان سکوت یا نامرئی‌بودن دانش‌آموزان و معلمان مسلمان دیگر به پایان رسیده است.»
ایجاد انعطاف‌پذیری و تاب‌آوری عاطفی
اگرچه همه مدارس اجازه نمی‌دهند که یادگیری اجتماعی و عاطفی در برنامه درسی ادغام شود، اما آن‌هایی که این اجازه را می‌دهند، می‌توانند به دانش‌آموزان کمک کنند تا همدلی خود را با یکدیگر ابراز کنند و طیف وسیعی از مسائل و احساسات خود را هدایت کنند. «رمضان شیناوی» می‌گوید: «بیست دقیقه صحبت‌کردن مسئولانه در یک جمع می‌تواند به بچه‌ها مکانی برای تخلیه احساسات و شنیده‌شدن و تأیید پاسخ‌های احساسی آنها بدهد»
«آلن باتارسه» [6] مادر دو فرزند فلسطینی - آمریکایی و مدیر اجرایی یک مؤسسه درباره فلسطین با این نظر موافق است، اما اشاره می‌کند که اطلاعات نادرست درباره فلسطین به تحریف آنچه که ساکنان آمریکا فکر می‌کنند درباره منطقه می‌دانند، ادامه می‌دهد. او به «Truthout» گفت: «حتی قبل از تشدید تنش در ماه اکتبر، از آغاز سال ۲۰۲۳، نزدیک به ۲۰۰ فلسطینی توسط دولت اسرائیل کشته شده بودند. تعداد کمی از افراد خارج از جامعه فلسطین از این موضوع خشمگین هستند. تعداد کمی حتی متوجه می‌شوند که فلسطینی‌ها به قتل می‌رسند یا به طور معمول از آب، برق، غذا و امکانات سفر محروم هستند. تعداد کمی می‌دانند که مردم در غزه محبوس شده‌اند. جنگ یک مسئله مسیحی، یهودی یا مسلمان نیست. این موضوع مربوط به حقوق بشر و کرامت انسانی است»
جنگ کنونی در غزه خسارات زیادی بر جوامعی که در خارج از خاورمیانه زندگی می‌کنند، وارد کرده است. «باتارسه» می‌گوید که او و خانواده‌اش دائماً گزارش‌های خبری را پیگیری می‌کنند. او گفت: «در حالی که شاهد افزایش تعداد قربانیان فلسطینی هستیم، هضم آن برای ما واقعاً وحشتناک است. ما به تظاهرات هم که می‌رویم آسیب می‌بینیم.»
«مونا مصطفی» [7] ، به‌عنوان یک مربی دبیرستان فلسطینی - آمریکایی نیز به همین ترتیب مضطرب است. این معلم تاریخ و عربی در نیوجرسی، به «Truthout» گفت: «من نمی‌توانم تلفنم را زمین بگذارم. من از اتفاقاتی که غزه در حال رخ‌دادن است ناراحت هستم و این روی سلامت روان من تأثیر می‌گذارد. دارم غصه می‌خورم؛ شاگردانم مدام از من می‌پرسند که چه خبر است؟ من ممکن است اولین، یا شاید تنها بزرگسال فلسطینی باشم که آنها ملاقات کرده‌اند، بنابراین می‌خواهم به آنها کمک کنم تا بفهمند که چه اتفاقی دارد می‌افتد. شرایط خیلی سختی است؛ من سه بچه دارم و آنها شنیده‌اند که فلسطینی‌ها تروریست خوانده می‌شوند؛ بنابراین ترس زیادی وجود دارد. من آنها را به تظاهرات برده‌ام اما وقتی گریه‌ام را می‌بینند، نگران می‌شوم. من نمی‌خواهم غم و اندوهم روی آنها تأثیر بگذارد»
«مونا مصطفی» همچنین احساس مسئولیت می‌کند که به دانش‌آموزان فلسطینی مدرسه کمک کند. او و یک معلم دیگر، اکنون هفته‌ای یک‌بار جلسات ناهار برگزار می‌کنند تا درباره جنگ بحث کنند. او می‌گوید: «قبل از اینکه با آنها تماس بگیریم، آنها گفتند که احساس می‌کنند نادیده گرفته شده‌اند، از اینکه هیچ‌کس از آنها نمی‌پرسد که آیا حالشان خوب است یا خانواده‌هایشان خوب هستند، ناراحت بودند. آنها نگران این بودند که به آنها برچسب تروریست زده شود. انتظار این که فلسطینی‌ها در ایالات متحده به زندگی عادی خود ادامه دهند، غیرممکن است. حتی اگر فقدان دوستان یا خانواده‌های ما به‌خاطر مرگ آنها نباشد، باز هم ما در سوگ هستیم. مردم غزه سزاوار زندگی و شادی هستند، اما اینجا در ایالات متحده وقتی در انظار عمومی هستیم، نگران امنیت خود نیز هستیم.»
با تمام این تفاسیر، ایجاد یک محیط امن که مکالمات دشوار کلاسی را تقویت می‌کند، بسیار چالش‌برانگیز است. «وین او» [8]، رئیس موقت دانشکده مطالعات آموزشی در دانشگاه واشنگتن بوتل و عضو هیات تحریریه «مدارس بازاندیشی» - یک ناشر غیرانتفاعی پیشرو - به «Truthout» گفت: «تدریس برای معلمان در بسیاری از نقاط کشور واقعاً دشوار شده است. در برخی ایالت‌ها محدودیت‌هایی در مورد نحوه تدریس تاریخ آمریکا و اینکه چه موضوعاتی را می‌توان در نظر گرفت وجود دارد. علاوه بر این، وقتی موضوع اسرائیل و فلسطین مطرح می‌شود، بسیاری از مردم توانایی منطقی‌بودن و گفتگوی اساسی را از دست می‌دهند. بسیاری از مردم نمی‌خواهند با این موضوع درگیر شوند. با این وجود، معلمانی که دیدگاه دارای عدالت اجتماعی هستند، می‌توانند فضایی را برای بحث باز کنند. ما می‌توانیم به چگونگی رفتارمان با یکدیگر و چگونگی اجتناب از کلیشه‌های نژادپرستانه بپردازیم.» او همچنین پیشنهاد می‌کند که معلمان به عنوان راهی برای محافظت در برابر شکایات و واکنش‌های شدید به سازمان‌های حمایتی از جمله اتحادیه‌ها متصل شوند.
تعصبات ضد فلسطینی، ضد عربی و ضد مسلمانان در آمریکا، نه فقط در بخش آموزش، بلکه در رسانه‌های اصلی این کشور نیز بسیار زیاد است.
به همین ترتیب، «سیرا کالر جونز» [9]، مدیر اجرایی «مدارس بازاندیشی»، دانش‌آموزان را تشویق می‌کند تا در مورد تفاوت‌های بین واقعیت و عقیده بحث کنند. او می‌گوید: «معلمان می‌توانند به دانش‌آموزان کمک کنند تا همبستگی با افرادی که برای آزادی و عدالت می‌جنگند، درک کرده و قدرت اعتراض و مقاومت را بیاموزند. معلمان می‌توانند به دانش‌آموزان کمک کنند تا کلماتی را که استفاده می‌کنند ریشه‌یابی کرده و اصطلاحاتی مانند تروریست، اشغال و استعمار را تجزیه و تحلیل کنند.» مربیان همچنین می‌توانند اطلاعاتی را به همکاران خود ارائه دهند تا به آنها کمک کنند در مورد پیشرفت‌هایی که در خاورمیانه در حال گسترش است آگاه شوند و آنها را به منابع مرتبط کنند.
«رمضان سیناوی» نیز در این زمینه به «Truthout» گفت که «همه اینها بسیار مهم است. وقتی مدارس فضایی برای سوگواری و ابراز عواطف به دانش‌آموزان می‌دهند، این مهم به جامعه گسترده‌تری سرایت می‌کند. ایجاد همدلی، تفکر انتقادی درباره صهیونیسم و برتری سفیدپوستان و اجازه شنیدن طیف وسیعی از دیدگاه‌ها، سواد رسانه‌ای را افزایش می‌دهد و به مردم کمک می‌کند تا توجه خود را به اهداف و ارزش‌های خود معطوف کنند»
[1] . Eleanor J. Bader
[2] . Corey Saylor
[3] . Nora Lester Murad
[4] . Ida in the Middle
[5] . Abeer Ramadan-Shinnawi
[6] . Aline Batarseh
[7] . Mona Mustafa
[8] . Wayne Au
[9] . Cierra Kaler-Jones
/انتهای پیام/
