در گفت‌وگو با رضا اسماعیلی مطرح شد؛
مثنوی معنوی همچون قرآن دانشگاه آدم‌سازی و کتاب حکمت و معرفت و اخلاق است و از آغاز تا پایان، بدون هیچ اغراقی، آیینه تمام نمای معارف قرآنی و وحیانی است.

به گزارش «سدید»؛ جلال الدین محمد بن بهاءالدین بلخی معروف به مولوی و ملای رومی متوفای سال ۶۷۲ هجری قمری است و صاحب مثنوی معنوی از بزرگترین عارفان و شاعران ایرانی به شمار می‌رود. برخی اندیشمندان مولوی را از بزرگترین شاعران ایرانی و در ردیف حافظ و سعدی می‌دانند که در وسعت نظر و بلندی اندیشه و بیان ساده یکی از برگزیدگان جهان به شمار می‌رود.

مثنوی معنوی، اثر گرانسنگ مولوی از ۲۶ هزار بیت و ۶دفتر تشکیل شده و یکی از برترین کتاب‌های ادبیات عرفانی کهن فارسی و حکمت ایرانی پس از اسلام است. این کتاب در قالب شعری مثنوی سروده شده است. اگرچه قبل از مولوی، شاعران دیگری مانند سنائی و عطار هم از قالب شعری مثنوی استفاده کرده بودند ولی مثنوی مولوی از سطح ادبی بالاتر برخوردار است.

در این کتاب ۴۲۴ داستان پی در پی به شیوه تمثیل داستان، سختی‌های انسان در راه رسیدن به خدا را بیان می‌کند. این کتاب به درخواست شاگرد مولوی، حسام الدین حسن چلبی، در سال‌های ۶۶۲ تا ۶۷۲ قمری نوشته شده است. مثنوی در میان قالب‌های شعر فارسی، جزء قالب‌های سهل و آسان شعری شمرده می‌شود. به همین لحاظ نیز شعرایی، چون نورالدین عبدالرحمن جامی، عطار نیشابوری و ده‌ها شاعر دیگر، طبع خود را در قالب مثنوی آزموده‌اند و غالبا در انشاء شعر موفق بوده‌اند، اما آنچه مثنوی را از سایر مثنوی‌ها جدا می‌کند، روانی آن در عین خلاقیت و نوآوری ادبی و معنی دقیق الفاظ و تعبیرات جدید آن است. انتقال معنی از مطلبی به مطلبی و از حکایتی به مضمونی دیگر و در عین حال پیوستگی و ناگسسته بودن مطالب از بدیعیات است.

رضا اسماعیلی درباره مثنوی معنوی و این که بیشتر اشعار قرآنی مولوی به کدام معارف دینی اختصاص دارد، گفت: مثنوی معنوی همچون قرآن دانشگاه «آدم» سازی و کتاب حکمت و معرفت و اخلاق است. مثنوی از آغاز تا پایان، بدون هیچ اغراقی، آیینه تمام نمای معارف قرآنی و وحیانی است.

وی افزود: انسان‌های بزرگی، چون عطار، مولانا، سعدی و حافظ، قله‌های اندیشه و جزء عالمان برجسته دینی هستند که می‌توانیم در حوزه دین و جهان بینی دینی به نظراتشان استناد کنیم ولی متاسفانه به خاطر آن که آن‌ها را به خوبی به جامعه معرفی نکرده ایم، امروز مردم فقط به عنوان شاعر آنها را می‌شناسند که جفای بزرگی در حق آن هاست.

نویسنده مجموعه شعر «بر بال ققنوس» در پاسخ به این سوال که چه مقدار از اشعار مولوی به آیات و روایات اختصاص یافته، اظهار داشت: شایسته است جواب این سوال را به صورت منظوم از زبان شیخ بهایی بشنویم که در بیان عظمت مثنوی معنوی گفته است «مثنویِ معنویِ مولوی هست قرآنی به لفظ پهلوی؛ من نمی‌گویم که آن عالی جناب هست پیغمبر، ولی دارد کتاب»

وی افزود: علامه اقبال لاهوری نیز در شعری بر این گزاره مُهر تایید زده و مثنوی معنوی را قرآنی به لفظ پهلوی خوانده است «پیر رومی، مرشد روشن ضمیر؛ کاروان عشق و مستی را امیر ..؛ از نَی آن نَی نوازِ پاک زاد؛ باز شوری در نهاد من فتاد؛ روی خود بنمود پیر حق سرشت؛ که به لفظ پهلوی قرآن نوشت».

این پژوهشگر ادبی ادامه داد: همچنین بسیاری از مثنوی پژوهان با شیخ بهایی در این خصوص همدل و هم عقیده اند و مثنوی معنوی مولوی را ترجمه منظوم آیات قرآنی و تفسیر احادیث دینی می‌دانند. مولانا از آنجا که حکیمی دین پژوه، مجتهدی برجسته و عارفی روشن ضمیر بوده، در مثنوی معنوی به سبک و سیاق قصص قرآن، معارف بلند دینی را به زبان قابل فهم در قالب قصه‌های شیرین روایت کرده و مردم را بر سر سفره دین نشانده است.

وی در پاسخ به این سوال که چرا اغلب سخنرانان در منبر و هیات کمتر به اشعار الهام گرفته از قرآن و روایات اهل بیت به ویژه حافظ و مولوی می‌پردازند، اظهار داشت: اگر همه سخنرانان، ذاکران و مداحان اهل بیت (ع) به این دقیقه مهم توجه کنند که امروز «هیات» نه فقط یک محفل خصوصی و «دورهمی» ادواری برای تخلیه هیجانات مذهبی و تحریک احساسات دینی، بلکه یک رسانه تاثیرگذار و قدرتمند برای معرفی اسلام ناب محمدی (ص) و تبیین و تبلیغ معارف توحیدی است، یقینا برای انتخاب شعر و مداحی در هیات وقت بیشتری می‌گذارند و با رویکردی جدی‌تر و هنرمندانه‌تر با این مقوله برخورد می‌کنند.

شاعر برگزیده کنگره‌های شعر دفاع مقدس گفت: امروز، داشتن صدا و سیمای خوب برای مداحی کفایت نمی‌کند. چون جنس کار یک مداح با جنس کار یک خواننده فرق می‌کند. امروز یک مداح خوب و موفق باید در کنار صوت و حنجره خوب، از تقوا و سلوک قرآنی، دانش و بینش دینی، بصیرت سیاسی، سواد ادبی و علومی، چون «رفتارشناسی اجتماعی» نیز برخوردار باشد.

از گریستن تا نگریستن

وی افزود: یکی از دلایل دور افتادن شعر دینی و آیینی روزگار ما به ویژه شعر هیاتی، از اصالت و رسالت دینی عبارت است از افراط جامعه مداحان و ذاکران اهل بیت (ع) در توجه به خواست مشتری عام (نه خاص). در واقع مشتری عام شعر آیینی فقط با «گریستن» ارضا می‌شود، اما مشتری خاص، از منزل گریستن می‌خواهد معبری به ملکوت «نگریستن» باز کند و حقیقت دین را دریابد.

اسماعیلی اضافه کرد: بعضی از مداحان هیاتی با شعار «آنچه شما خواسته‌اید» فقط و فقط به دنبال جلب رضایت مشتری عام هستند. به این معنا که مداح، امروز دنبال کسی می‌گردد که متاعش را بر او عرضه کند و او به قیمت خوب خریدارش باشد. در این داد و ستد، صد در صد خواست مشتری مهم است. این که او چه می‌خواهد و چه می‌پسندد؟ بنابراین مداح نیز برای این که تلاشش بی‌مزد نماند، کالایی را عرضه می‌کند که مشتری پسند است و از این جاست که برای ایجاد «شور» در مجالس عزاداری و رضایت خاطر مخاطب عام، پای روایت‌های غیرمستند و خواب و خیال و خرافه به شعر آیینی باز می‌شود و تو خود حدیث مُفصل بخوان از این مُجمل!

این منتقد ادبی افزود: امروز شوربختانه در حوزه تولید شعر دینی و آیینی شاهد چرخه وارونه و معیوبی هستیم. به این معنا که شاعران در عرصه خلق و آفرینش ادبی در برابر مداحان، و مداحان در برابر مخاطبان دچار انفعال شده‌اند. یعنی به جای آن که شاعر با معرفی شعر خوب و فاخر، ذوق مداح را بالا ببرد، مداح با سفارش شعر نازل، ذوق و سلیقه شاعر را پایین می‌آورد! به جای آن که مداح برای گرفتن شعر خوب به شاعر مراجعه کند، شاعر به سفارش مداح شعر کوچه - بازاری می‌گوید تا شعرش توسط مداح خوانده شود! و این یعنی چرخه معیوب.

عضو هیات مدیره انجمن قلم ایران ادامه داد: متاسفانه بسیاری از ما فراموش کرده‌ایم که خواهان و مشتری اصلی شعر آیینی، خدا و خاندان رسالت‌اند و پیش و بیش از هر کسی تایید و رضایت آنان باید مدنظر شاعر و مداح باشد. وقتی مشتری خداست، چشم داشتن به پسند دیگران و صله خواستن از غیر خدا کار مقبولی نیست.

وی تاکید کرد: اگر مداح اهل بیت از منزل «خودبینی» بیرون بزند و با خلوص نیت در این راه گام بردارد و هدفش تبلیغ و ترویج معارف توحیدی و تربیت و تزکیه باشد، به یقین صله خود را از حضرت کریم و سلسله کرامت دریافت خواهد کرد، چنان که حضرت لسان الغیب حافظ شیرازی می‌فرماید «تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن که خواجه خود روش بنده پروری داند»

اسماعیلی درباره ترویج اشعار قرآنی مولوی در جامعه به ویژه برای جوان و نوجوان گفت: این رسالت بزرگ قبل از هر چیز به دوش آموزش و پرورش و نهاد‌های آموزشی است. معرفی قله‌های شعر و ادب پارسی در قدم اول باید از آموزش و پرورش آغاز شود. در مرحله بعد، رسانه‌های گروهی و مطبوعات باید در پرداختن به این موضوع جدیت داشته باشند.

 

/ انتهای پیام / 

منبع: خبرگزاری ایرنا

ارسال نظر
captcha

سهم ناچیز دانش‌بنیان‌ها از کیک اقتصاد

اگر به دنبال سرنوشت نرویم، سرنوشت سروقت ما خواهد آمد

حضور اساتید سلبریتی دانشگاه‌های ما را تهدید می‌کند

عوامل اثبات وجوب عینی برپایی حکومت در عصر غیبت

جزئیاتی از جنایات صهیونیست‌ها در یک سال

ورود تل‌آویو به زنجیره‌ زد و خورد

شطرنج جنگ

جهان دوم دانشجویان

آیا همۀ مشکلات روانی نوجوانان تقصیر گوشی‌های‌ هوشمند است؟

آن‌قدر کشته‌ایم که اگر دست از کشتن برداریم، نابود می‌شویم

چگونه رژیم‌صهیونیستی نابود می‌شود؟

طرحی که با طوفان الاقصی به کما رفت

آیا فقاهت شیعی اجازه حمله نظامی به مناطق مسکونی اسرائیل را می‌دهد؟

مشروعیّت مقاومت؛ از احکام اسلامی تا قوانین جهانی

افزایش صد برابری آثار دفاع مقدس عزم ملی می‌طلبد

دیالوگ‌های فرهنگی مبتنی بر سوءتفاهم شده است

ایده هویت‌گرایی؛ پاسخ به چرایی دین‌ستیزی در عصر حاضر

آیا موفقیت نظامی تل‌آویو به شکست سیاسی اسرائیل می‌انجامد؟

راهبرد رسانه‌ای؛ رمز موفقیت حزب‌الله

از بمب‌گذاری تا ترور

پرونده ها