فارغ از ملاحظاتی که در برخی جزئیات عملیات مقاومت فرهنگی «کمپین علیه اسنپ» دارم، اما در مجموع به نظرم رسید که در حال تجربه یکی از مهمترین رخداد‌های فرهنگی اجتماعی برآمده از جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی هستیم.
گروه گفتمان فرهنگ سدید- علی جعفری: فارغ از ملاحظاتی که در برخی جزئیات عملیات مقاومت فرهنگی «کمپین علیه اسنپ» دارم، اما در مجموع به نظرم رسید که در حال تجربه یکی از مهمترین رخداد‌های فرهنگی اجتماعی برآمده از جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی هستیم. در ادامه تلاش دارم برخی وجه تمایز و اهمیت این رخداد را توضیح دهم:
جهت اول توفیق در این ماجرا تشکیل هسته اولیه اعتماد به نفس اجتماعی جماعت حزب الله در مقاومت فرهنگی "موثر" و "موفق" و "نرم" در حوزه نابهنجاری‌های اجتماعی برای اولین بار طی دو دهه گذشته است. به نظر من اتفاق بزرگی رخ داده است که باید آن را گرامی داشت.
جهت دوم اهمیت به نظرم تولید یک الگوی تیپیکال "آتش به اختیاری" است. اینکه مفاهیمی مثل مهندسی فرهنگی هنوز بعد از قریب به دو دهه یک تجلی تیپیکال ندارند، اما مفهومی مثل آتش به اختیاری بعد از یک سال و نیم در چارچوب یک پروژه مقاومت فرهنگی خودانگیخته جمعی تحقق پیدا می‌کند نشانه پیشرفت بزرگی در جبهه انقلابی است.
جهت سوم اهمیت به در هم تنیدگی "وجه اجتماعی" و "وجه فرهنگی" مقاومت در چارچوب یک رخداد کنشگرانه و تکاپوی انقلابی مربوط است. اتفاق فاخری که طی دو دهه گذشته بعضا به یک آرزو می‌مانست. این اتفاق موفق مقاومتی نشان داد که تلقی‌های مبتنی بر دوگانگی کنشگری/مقاومت فرهنگی با کنشگری/مقاومت اجتماعی، یا غیرقابل جمع بودن این دو کنش در شرایط فعلی یا اولویت یکی بردیگری می‌تواند بصورت جدی محل اشکال و سوال باشد.
جهت چهارم اهمیت این تذکار بلند است که انفعال و عقب نشینی سرنوشت لاجرم و محتوم انقلاب و انقلابی‌ها با پدیده بی/بدحجابی نیست؛ ترکیب‌های بدیع و متنوعِ "مساله شناسی حکیمانه"، " طراحی خلاقانه" و"موضعگیری غیورانه" با "عملیات سربزنگاه " می‌تواند بسیاری از ظرفیت‌های ناشناخته را آزاد کند و فصل جدیدی را برای جمهوری اسلامی رقم بزند.
من از این اتفاق بارقه‌هایی از آنچه که رهبری تحت عنوان شکست و زمینگیری قطعی جبهه مقابل انقلاب در آینده نزدیک را دریافت می‌کنم.
جهت اول توفیق در این ماجرا تشکیل هسته اولیه اعتماد به نفس اجتماعی جماعت حزب الله در مقاومت فرهنگی "موثر" و "موفق" و "نرم" در حوزه نابهنجاری‌های اجتماعی برای اولین بار طی دو دهه گذشته است. به نظر من اتفاق بزرگی رخ داده است که باید آن را گرامی داشت.
جهت دوم اهمیت به نظرم تولید یک الگوی تیپیکال "آتش به اختیاری" است. اینکه مفاهیمی مثل مهندسی فرهنگی هنوز بعد از قریب به دو دهه یک تجلی تیپیکال ندارند، اما مفهومی مثل آتش به اختیاری بعد از یک سال و نیم در چارچوب یک پروژه مقاومت فرهنگی خودانگیخته جمعی تحقق پیدا می‌کند نشانه پیشرفت بزرگی در جبهه انقلابی است.
جهت سوم اهمیت به در هم تنیدگی "وجه اجتماعی" و "وجه فرهنگی" مقاومت در چارچوب یک رخداد کنشگرانه و تکاپوی انقلابی مربوط است. اتفاق فاخری که طی دو دهه گذشته بعضا به یک آرزو می‌مانست. این اتفاق موفق مقاومتی نشان داد که تلقی‌های مبتنی بر دوگانگی کنشگری/مقاومت فرهنگی با کنشگری/مقاومت اجتماعی، یا غیرقابل جمع بودن این دو کنش در شرایط فعلی یا اولویت یکی بردیگری می‌تواند بصورت جدی محل اشکال و سوال باشد.
جهت چهارم اهمیت این تذکار بلند است که انفعال و عقب نشینی سرنوشت لاجرم و محتوم انقلاب و انقلابی‌ها با پدیده بی/بدحجابی نیست؛ ترکیب‌های بدیع و متنوعِ "مساله شناسی حکیمانه"، " طراحی خلاقانه" و"موضعگیری غیورانه" با "عملیات سربزنگاه " می‌تواند بسیاری از ظرفیت‌های ناشناخته را آزاد کند و فصل جدیدی را برای جمهوری اسلامی رقم بزند.
من از این اتفاق بارقه‌هایی از آنچه که رهبری تحت عنوان شکست و زمینگیری قطعی جبهه مقابل انقلاب در آینده نزدیک را دریافت می‌کنم.
ارسال نظر
پرونده ها
