آنان وطنی غیر از غزه نمی‌شناسند

گروه جامعه و اقتصاد «سدید»؛ «أحمد عبدالعزیز»، پزشک و جراح معروف ارتوپد مصری و از اولین پزشکانی است که بعد از شروع طوفان الاقصی برای انجام مأموریت انسانی وارد غزه شد. عبدالعزیز که در آوریل ۲۰۲۴ (فروردین و اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲) با یک گروه پزشکی وارد شمال غزه شد، درباره این سفر خود به غزه می‌گوید: «۷۵ سال سن دارم و آمده‌ام تا اینجا بمیرم. خواست دیگری در زندگی‌ام ندارم.»

مقاومت نابودشدنی نیست

این پزشک مصری درباره وضعیت نوار غزه در گفت‌وگو با الجزیره در ۲۱ آوریل ۲۰۲۴ (دوم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲) بیان کرد: «حجم فاجعه در نوار غزه در رسانه‌ها منعکس نمی‌شود. در حال حاضر هیچ وسیله‌ای برای برداشتن حجم زیاد آوار ساختمان‌هایی که تبدیل به قبرهای دسته‌جمعی همه اعضای خانواده زیر آوار مانده، شده است، وجود ندارد. شدت فاجعه فوق تصور است. سطح خرابی‌ها در نوار غزه بسیار زیاد است و به‌ندرت می‌توان خانه‌ای را پیدا کرد که مناسب سکونت باشد.»

عبدالعزیز در بخش دیگری از سخنان خود به کمبود پزشک در غزه اشاره کرد و گفت: «تیم پزشکی دچار کمبود‌های شدید است و به دلیل شهادت و یا بازداشت، از تعداد آنها کاسته می‌شود و باقی پزشکان نیز به‌صورت شگفت‌آوری کار می‌کنند. البته کارشان در نهایت طاقت‌فرسا بودن، فوق‌العاده دقیق است. مردم در حال حاضر به درمان نیاز دارند و برای ماه‌ها و چه‌بسا سال‌ها نیازمند درمان تکمیلی هستند تا این درد و رنجی که در آن به سر می‌برند تمام شود. به غیر از امراض طبیعی که به دلیل ازدحام جمعیت در غزه انتشار می‌یابد، شاهد هدف‌گرفتن زنان، کودکان و پیران هستیم که اصابت‌هایی که به آنها می‌شود در ناحیه سر، دو چشم، شکم قفسه سینه و قطع دست‌وپا است که دیدن تمامی این صحنه‌ها فوق‌العاده دردآور است.»

دکتر عبدالعزیز ضمن درخواست آتش‌بس به هر طریق ممکن، خواستار بازسازی سیستم سلامت غزه و همبستگی بین‌المللی برای پشتیبانی از بازسازی غزه و آواربرداری شد. چرا که غزه به لحاظ بهداشتی و زیرساختی تماماً تخریب شده است.

این پزشک مصری، در بخش پایانی سخنان خود، مقاومت و ایستادگی مردم غزه در مقابله با ماشین کشتار اسرائیل ستود و گفت: چیزی که هیچ‌کس موفق نشده و نخواهد شد آن را از بین ببرد، مقاومت و ایستادگی مردم غزه و صبر آنها و شکرگزاری‌شان از خداوند و پافشاری آنها بر ماندن در سرزمینشان است.» [1]

ما دوباره باز می‌گردیم، بی‌شک

«محمد إبراهیم»، جراح عمومی و یکی از پزشکان مصری است که در بیمارستان «العریش»؛ یکی از سه بیمارستان در نظر گرفته شده وزارت بهداشت مصر برای انتقال مجروحان و آسیب‌دیدگان مردم غزه، در دهم نوامبر ۲۰۲۳ (۱۹ آبان‌ماه ۱۴۰۲) به‌صورت داوطلبانه در مداوای مجروحان فلسطینی مشارکت کرد.

این پزشک مصری در گفت‌وگو با سایت «المجتمع» [2] در ۶ فوریه ۲۰۲۴ (بهمن‌ماه ۱۴۰۲) ضمن تشریح شدت آسیب مجروحان انتقالی از غزه به مصر، از استقامت مردم فلسطین در شرایط تداوم حملات اسرائیل در غزه سخن گفت و تأکید کرد: «علی‌رغم سختی‌هایی که از مجروحان و همراهان آن‌ها شنیدم، اما در آن‌ها ثبات و ایستادگی و ایمانی را دیدم که تا به کنون در زندگی‌ام ندیده بودم. از آن‌ها جز عبارت «الحمدلله» نشنیدم. آن‌ها توکل زیادی نسبت به خداوند داشتند. فلسطینیان در این اتفاقی که برایشان رخ‌داده، قطعاً مأجور هستند و به سرزمینشان باز خواهند گشت و آنچه را که خراب شده، آباد خواهند کرد.»

ابراهیم در ادامه اینطور می‌گوید: «در بیمارستان کودکی تقریباً ۸ساله را دیدم که دچار سوختگی در کمرش شده و دو بازویش را از دست داده بود. این کودک بسیار زیبا بود و دائم لبخند به لب داشت. من به او دلداری می‌دادم؛ اما او یکبار پیش من آمد و گفت؛ نمی‌خواهد هیچ دلداری به او بدهم! برای اینکه او در آزمایشی از سوی خداوند قرار دارد و می‌داند که خداوند در ازای این اتفاقی که برای او رخ‌داده، به او پاداش خیر خواهد داد. یک روز از این کودک پرسیدم؛ آیا ترجیح می‌دهد به غزه بازگردد یا در یک کشور دیگر زندگی کند؟ او به من گفت که؛ مکانی غیر از غزه را نمی‌شناسد و قسم می‌خورم که او به سرزمینش باز خواهد گشت. هر زمان که طول بکشد.»

این پزشک مصری درباره استقامت فلسطینیان گفت: «قدرت ایمان فرد جز با آزمایش شناخته نمی‌شود و تمام صحبت‌های من با مجروحان و همراهانشان دلالت بر همین روحیه ایمان‌محور دارد. من از مجروحان و یا همراهانشان روایت‌هایی می‌شنیدم که اگر کسی برای من تعریف می‌کرد، می‌گفتم مبالغه کرده است. اما علی‌رغم مجروحیت شدید و از دست دادن دوستان و برادران و خانواده، در چشمانشان قدرت عجیبی می‌دیدم. این‌ها مردمی هستند که خداوند باایمان و رضایت به شکل فوق‌طبیعی بر آن‌ها منت گذارده است. به‌عنوان نمونه زنی را دیدم که همسر و فرزندانش را از دست داده بود و فقط یکی از فرزندانش زنده مانده که او هم دچار آسیب‌دیدگی ۸۰ درصدی بود. اما علی‌رغم این شرایط، جز «الحمدلله» نمی‌گفت و از او جز صبر و رضایت چیزی نمی‌دیدیم. در بیمارستان با مرد صبوری برخورد کردم که تمام اعضای خانواده‌اش را که تقریباً ۱۶ نفر بودند، بر اثر بمباران ارتش اسرائیل از دست داده بود، به جز دختر ۱۵ ساله‌اش که او هم نزدیک به ۶۰ درصد سوختگی داشت. او هم علی‌رغم اتفاقاتی که برایش رخ‌داده بود، هیچ یاس و ناامیدی نداشت. امیدوار به بازگشت و نوسازی خانه‌اش بود! او به من می‌گفت: «غزه سرزمین ماست. آن را به هیچ‌کسی واگذار نخواهیم کرد. به شمال غزه بازخواهم گشت و خانه‌ام را دوباره خواهم ساخت.» تمام این صحنه‌هایی که در بیمارستان دیدم، روی من به‌عنوان عضوی از جامعه پزشکی تأثیر زیادی گذاشت. از هر بیماری که یک داستان تراژدی و غمناک می‌شنیدم، هزاران نکته در باب استقامت و قدرت ایمان در آن وجود داشت.»

/انتهای پیام/