برای بیان وضعیت فاجعه‌بار غزه واژه کم آورده‌ام

گروه جامعه و اقتصاد «سدید»؛ کمیته ویژه سازمان ملل اعلام کرده است که اقدامات اسرائیل در غزه با ویژگی‌های یک نسل‌کشی مطابقت دارد. گزارشی دیگر از سازمان «دیده‌بان حقوق بشر» نشان می‌دهد که اسرائیل با کوچ اجباری گسترده غیرنظامیان غزه، مرتکب جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت شده است. این در حالی است که دولت بایدن تصمیم به ادامه تسلیح اسرائیل گرفته است. برنامه «democracynow» درباره وضعیت کنونی غزه و بیمارستان‌های آنجا با «آروا دامون» [1] - بنیان‌گذار «اینارا» [2] به‌عنوان یک سازمان بشردوستانه و غیرانتفاعی در دیرالبلح غزه - که در حال حاضر خدمات پزشکی و روان‌درمانی به کودکان غزه ارائه می‌دهد به گفت‌وگو نشسته است. وی پیش از این ۱۸ سال در «سی‌ان‌ان» فعالیت کرده و خبرنگار ارشد این رسانه بوده است. وی تأکید می‌کند وضعیت غزه بسیار فاجعه‌بار است و مردم جدای از حملات به دلیل نرسیدن دارو و غذا در حال تجربه یک مرگ تدریجی هستند.

مردم به همه چیز نیاز دارند

 آروای عزیز از این که با ما هستید از شما سپاسگزاریم. این چهارمین سفر شما به غزه از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ است. بگویید در آنجا چه مسائلی را شاهد بودید؟

آروا دامون: شما فکر می‌کنید اوضاع نمی‌تواند بدتر از این شود و بعد، اوضاع بدتر می‌شود. فکر می‌کنید که مردم به سادگی نمی‌توانند با این شرایط رو به وخامت کنار بیایند، اما به هر شکل این کار را انجام می‌دهند. این وضعیتی است که مردم غزه با آن مواجه هستند. به طور قابل‌ملاحظه‌ای، شرایط در مورد دسترسی سازمان‌های بشردوستانه و توانایی ما برای توزیع کمک‌ها و اینکه کمک‌ها واقعاً به غزه برسد، در پایین‌ترین سطح خود قرار دارد و این دقیقاً در چارچوب زمانی است که آمریکا به اسرائیل فرصت داده بود تا وضعیت را بهبود بخشد. ما به طور قابل‌ملاحظه‌ای شاهد بدتر شدن شرایط بوده‌ایم. ما فقط در مورد کمبودهایی مانند آرد، غذا، آب، سبزیجات تازه و کیت‌های بهداشتی صحبت نمی‌کنیم. ما همچنین در مورد کمبودهای موجود در بازار تجاری صحبت می‌کنیم. حتی اگر به طریقی پول هم داشته باشید که بتوانید آنچه را که نیاز دارید بخرید، چیزی برای خریدن وجود ندارد.

اکثر بیمارستان‌های غزه به دلیل حملات اسرائیل، نیمه عملیاتی بوده و قادر به نجات جان بیماران نیستند.

این بیمارستان‌هایی که ما به‌عنوان بیمارستان‌های نیمه عملیاتی از آن‌ها صحبت می‌کنیم، واقعاً به چه معناست؟ این به آن معناست که اگر شما با خونریزی به آنجا بروید، کسی در داخل سعی می‌کند خونریزی شما را متوقف کند؛ اما آیا واقعاً آنچه را که برای نجات زندگی شما نیاز است، دارند؟ نه. من امروز و در آخر هفته به دیدن چند کودک در بیمارستان «الاقصی» رفتم. یک پسربچه ۲ساله اینجا هست که می‌توانید مغز او را از زیر پوستش ببینید. استخوان جمجمه‌اش برداشته شده است. این پسربچه به‌درستی تثبیت نمی‌شد؛ زیرا واحد مراقبت‌های ویژه (ICU) یک لوله تراکوستومی مناسب کودکان نداشت. خوشبختانه ما توانستیم تعدادی از آن‌ها را تأمین کنیم و او اکنون تثبیت شده و از دستگاه تنفس خارج شده است. اما این واقعاً تصویری از جدی بودن وضعیت اینجا به شما می‌دهد.

مردم برای چیزهایی مانند آرد، نان و هر آنچه که می‌توانید تصور کنید، جمع می‌شوند تا تظاهرات کنند. زمستان در راه است و باران می‌بارد؛ این به معنای سیلاب است و علاوه بر آب‌گرفتگی، ما همچنین پیش‌بینی می‌کنیم که مکان‌های فاضلاب نیز دچار آب‌گرفتگی خواهند شد. سازمان‌های امدادی باید قادر باشند که ظرفیت و توانایی جابه‌جایی این مکان‌ها به مناطقی که برای جامعه، خطر بهداشتی بیشتری ایجاد نکنند، داشته باشند؛ بنابراین این یک کابوس کامل و تمام‌عیار است. این فراتر از یک کابوس است.

نسل‌کشی و نابودی مردم در غزه

نظر شما درباره گزارش اخیر سازمان ملل چیست؟ کمیته ویژه سازمان ملل می‌گوید اقدامات اسرائیل در غزه با ویژگی‌های یک نسل‌کشی مطابقت دارد. این گزارش، هم‌زمان با گزارشی از سازمان دیده‌بان حقوق بشر و صحبت‌های آنروا درباره قریب‌الوقوع بودن قحطی در شمال غزه همراه شده است.

آروا دامون: اگر بخواهیم به طور خاص درباره شمال غزه صحبت کنیم، اینجا منطقه‌ای است که اسرائیل تقریباً چهار هفته پیش عملیات نظامی خود را در آنجا آغاز کرد. ما شاهد کوچ اجباری مکرر مردم از خانه‌هایشان بوده‌ایم. دسترسی به کمک‌های پزشکی در آنجا بسیار کم است. در حدود یک ماه گذشته، هیچ کمکی انسانی به آنجا نرسیده است. مردم گرسنه هستند. آن‌ها در حال مرگ‌اند و این فقط بمب‌ها نیستند که مردم را می‌کشند؛ بلکه بیماری نیز عامل دیگری است که مردم غزه را از بین می‌برد.

بنابراین وقتی به ماهیت آنچه در غزه رخ می‌دهد نگاه می‌کنیم، شما نمی‌توانید یک روز را هم در اینجا بگذرانید. وضعیت انسانی و اجتماعی در غزه به قدری وخیم است که هر کس در اینجا حضور دارند، نمی‌تواند انکار کند که آنچه در حال رخ‌دادن است، نوعی نسل‌کشی یا نابودی تدریجی مردم است. مردم به‌آرامی و به‌تدریج در حال مردن هستند. من کلمه «آرام» را به کار می‌برم؛ زیرا بمب‌ها به‌سرعت می‌کشند، اما بیماری و گرسنگی، قاتلان کندی هستند و این چیزی است که بسیاری از مردم در اینجا با آن مواجه هستند.

موارد متعددی بوده است که پس از ورود کمک‌ها و تیم‌های پزشکی به بیمارستان «کمال عدوان»، اسرائیل به این بیمارستان حمله هوایی کرده است.

با هر کسی که در غزه صحبت کنید، هیچ شکی در ذهن آن‌ها وجود ندارد که اولاً آن‌ها در حال تجربه نابودی خود هستند و ثانیاً آنچه اسرائیل در قسمت شمالی غزه انجام می‌دهد در جاهای دیگر نیز تکرار خواهد شد. این همچنین بخشی از دلیلی است که شما می‌بینید مردم تمایلی به تخلیه ندارند؛ زیرا فلسطینی‌ها می‌دانند که وقتی خانه‌های خود را ترک کنند، دیگر نمی‌توانند به آنجا بازگردند. این چیزی است که تاریخ به آن‌ها آموخته و در این لحظه، ترسی واقعی و عمیق در میان جمعیت وجود دارد که آنچه آن‌ها در حال تجربه آن هستند، پایان کار نیست. یک حس واقعی وجود دارد که اتفاقات بدتری هنوز در راه است.

آن‌ها احساس می‌کنند که به طور کامل توسط جامعه بین‌المللی و رهبران جهانی و به‌ویژه ایالات متحده، رها شده‌اند و همه متقاعد شده‌اند که در حال حاضر اسرائیل آزادی عمل بیشتری پیدا کرده است تا هر کاری که می‌خواهد در اینجا انجام دهد. وقتی با مردم درباره آنچه که در حال گذراندن آن هستند صحبت می‌کنید، آن‌ها احساس می‌کنند که هر جنبه‌ای از تلاش برای زنده‌ماندن در اینجا به‌دقت توسط اسرائیل برنامه‌ریزی شده است تا بتواند حداقل‌های ضروری آمریکا را برآورده کند و به آمریکا پوشش کافی بدهد تا بگوید: «اوه! نه، شرایط در حال بهبود است.» در کانون شرایطی که اسرائیل در غزه برنامه‌ریزی کرده است، تداوم کشتن مردم قرار دارد.

شر نرسانید؛ کمک پیشکش!

آمریکا ده‌ها میلیارد دلار کمک نظامی به اسرائیل داده است. آنها اخیراً یک ضرب‌الاجل ۳۰ روزه برای افزایش جریان مواد غذایی و کمک‌های بشردوستانه به غزه تعیین کردند؛ اما علی‌رغم تعیین این ضرب‌الاجل و باوجود تعدد مقامات وزارت خارجه و سایر بخش‌های دولت ایالات متحده که به دلیل ادامه کمک‌ها به اسرائیل استعفا داده‌اند، تصمیم گرفت به تسلیح اسرائیل ادامه دهد. نظر شما در این زمینه چیست؟

آروا دامون: بیایید فقط به آمار نگاه کنیم. بیایید ببینیم چه اتفاقی افتاد که ایالات متحده شمارش معکوس برای آن مهلت ۳۰ روزه را برای بهبود کمک‌های بشردوستانه آغاز کرد. ما بعد از ضرب‌الاجل آمریکا به‌سرعت شاهد کاهش قابل‌توجه تعداد کامیون‌هایی بودیم که به غزه دسترسی داشتند و تعداد کامیون‌هایی که به غزه وارد می‌شدند به ۳۰ کامیون در روز کاهش پیدا کرد. این را در نظر بگیرید که یکی از خواسته‌های کلیدی آمریکا این بود که کمک‌ها به حداقل ۳۵۰ کامیون در روز افزایش یابد؛ بنابراین ما این کاهش را مشاهده کردیم که به طور متوسط حدود ۳۰ کامیون در روز در اکثر ماه اکتبر ادامه داشت. حالا در نوامبر آن عدد به حدود ۶۰-۷۰ افزایش یافت، اما هنوز هم در حال صحبت درباره این هستیم که این مقدار به طور فوق‌العاده‌ای پایین‌تر از نیازهای جمعیت غزه است و به‌سختی ۲۰ درصد آنچه را که نیاز دارند، تأمین می‌کند.

کاروان‌های امدادی بارها در ایست و بازرسی‌ها توسط سربازان ارتش اسرائیل هدف تیراندازی قرار گرفته‌اند.

ما شاهد دسترسی کمتری به مناطق محاصره شده در شمال غزه بودیم؛ جایی که مردم عملاً به دام افتاده‌اند یا اساساً مجبورند جان خود را به خطر بیندازند. موارد متعددی وجود داشته است که کمک‌ها به بیمارستان «کمال عدوان» در شمال تحویل داده شده است، اما به‌محض ورود تیم‌های پزشکی به آنجا، حملات هوایی صورت گرفته است. ترس عمیقی در میان مردم وجود دارد؛ به‌ویژه در شمال غزه یعنی جایی که برخی از آن‌ها می‌گویند: «هیچ چیزی تحویل ندهید، زیرا بلافاصله بعد از تحویل، حملات رخ می‌دهد.»

در غزه حرکت از یک منطقه به منطقه دیگر کار بسیار سختی است. اگر بخواهیم از جنوب به شمال حرکت کنیم یا حتی اگر بخواهیم در مناطق شمالی جابه‌جا شویم، درخواست‌های جابه‌جایی باید توسط اسرائیل تأیید شوند. سازمان‌های امدادی به طور فزاینده‌ای نسبت به جابه‌جایی با آنچه که ما «خودروهای نرم پوست» می‌نامیم - که اساساً همان خودروهای معمولی هستند که برای جابه‌جایی استفاده می‌کنیم - محتاط هستند. چرا؟ به دلیل افزایش فراوان مواردی که در ایست‌های بازرسی اسرائیل، کاروان‌های امدادی توسط نیروهای ارتش اسرائیل پس از دریافت چراغ سبز، هدف تیراندازی قرار گرفته‌اند. این به آن معناست که برای بسیاری از سازمان‌های امدادی، جابه‌جایی محدود به کسانی است که به خودروهای زرهی - که خودروهایی امن‌تر هستند - دسترسی دارند. این خودروها به تعداد بالا در غزه وجود ندارد و ما اجازه نداریم خودروهای بیشتری وارد کنیم تا بتوانیم ظرفیت خود را برای جابه‌جایی ایمن‌تر افزایش دهیم.

منظورم این است که هر طور که به این قضیه نگاه کنید، شما به طور مداوم با موانع متعددی مواجه هستید که نیازی به وجود آن‌ها نیست. این احساس بسیار عمدی به نظر می‌رسد. لازم نیست دوباره اشاره کنم که ما با نابودی کامل امنیت در غزه مواجه هستیم. ما شاهد موارد متعدد غارت کامیون‌های امدادی هستیم. ما به طور مکرر از طرف اسرائیلی خواسته‌ایم که بتوانیم از مسیرهای جایگزین و امن استفاده کنیم، اما این درخواست‌ها برآورده نمی‌شوند. واقعاً این یک وضعیت غیرممکن برای کارکردن است. برای تشریح این که اوضاع چقدر بد است و چقدر ممکن است بدتر شود، واژه کم آورده‌ام.

آمریکا، اعراب را بی‌ارزش می‌داند

شما همچنین اخیراً مقاله‌ای با عنوان «ویرانی لبنان» برای نشریه «New Lines» نوشتید که ما آن را دیدیم. شما چه پاسخی به اهمیت انتخاب ترامپ و معنای آن برای مردم لبنان و غزه دارید؟

آروا دامون: می‌دانید! اول از همه، هر کسی که در خاورمیانه زندگی می‌کند و هر کسی که بر روی این منطقه تمرکز کرده باشد، به‌خوبی می‌داند که واقعاً مهم نیست چه کسی در کاخ سفید مستقر می‌شود. ساکن جدید کاخ سفید چه جمهوری‌خواه باشد و چه دموکرات، این موضوع قرار نیست به طور قابل‌توجهی سیاست‌های آمریکا را نسبت به این منطقه تغییر دهد.

  در شمال غزه همه به‌خوبی می‌دانند که بلافاصله بعد از تحویل کمک‌ها به مردم از سوی سازمان‌های امدادی و بشردوستانه حملات اسرائیل شروع می‌شود.

اما نکته‌ای که ما به‌ویژه در مورد انتخاب دوباره دونالد ترامپ می‌شنویم، این است که حداقل او به ما دروغ نمی‌گوید. حداقل هر چیزی که آمریکا قرار است به اسرائیل اجازه دهد، به‌سرعت انجام می‌شود؛ بنابراین اگر سرنوشت ما در حال نزدیک‌شدن است، حداقل سریع‌تر اتفاق می‌افتد. درحالی‌که وقتی به دولت بایدن می‌رسیم، احساس می‌شود که دموکرات‌ها بسیار بیشتر مایل‌اند که این مرگ کُند و دردناک ادامه یابد. اما در مورد نتیجه نهایی، باتوجه‌به اینکه چه کسی بر سر کار باشد، مردم به طور کامل هم‌عقیده‌اند که تفاوتی با هم ندارند.

تمام چیزی که مردم غزه در حال حاضر می‌خواهند این است که این ماجرا پایان یابد. مردم خفه و خرد شده‌اند. آنها نمی‌توانند این‌گونه ادامه دهند. آن‌ها به‌شدت احساس می‌کنند که مهم نیست چه کسی در قدرت باشد، عرب‌ها توسط ایالات متحده و دنیای غرب به‌عنوان افرادی کم‌ارزش نگریسته می‌شوند. به‌عبارت‌دیگر، آن‌ها باور دارند که زندگی‌شان به‌اندازه کافی ارزشمند نیست و موردتوجه جدی از سوی آمریکا و دنیای غرب قرار نمی‌گیرد. شما مداوم در غزه می‌شنوید و ما همین را در لبنان هم می‌شنیدیم که: «خب، می‌دانید، آمریکا اهمیتی نمی‌دهد که ما زنده باشیم یا بمیریم. برای آن‌ها مهم نیست که ما چقدر زجر می‌کشیم. زندگی ما برای آن‌ها اهمیتی ندارد.» این واقعاً دیدگاهی نیست که چندان تغییر کند؛ چون مهم نیست که چه کسی در «واشنگتن» نشسته باشد.

آروا! چرا روزنامه‌نگاری را به‌خاطر کارهای بشردوستانه کنار گذاشتید؟ فکر می‌کنید چه کارهایی را می‌توانید در سازمان «اینارا» انجام دهید که به‌عنوان یک روزنامه‌نگار نتوانستید انجام دهید؟

آروا دامون: امتیاز کارهای بشردوستانه این است که می‌توانیم زمان‌های طولانی را با مردم سپری کنیم و واقعاً آن‌ها را بشناسیم. احساس می‌کنم که وقتی در حوزه بشردوستانه فعالیت می‌کنم، درک متفاوتی از مردم به دست می‌آورم و می‌فهمم که واقعاً چه چیزی لازم است تا بتوانیم به آن‌ها کمک کنیم. این به من یک روش متفاوت برای ادامه به اشتراک گذاشتن داستان‌ها و تجربیات مردم داده است و همچنین این امکان را فراهم کرده که حداقل به طور فوری سعی کنم کمک کنم. چالشی که ما به‌عنوان خبرنگاران در میدان داریم این است که همیشه تأثیر را نمی‌بینیم. اما وقتی در فضای بشردوستانه هستید، یک نوع جادو وجود دارد. وقتی که می‌توانید فقط لبخندی بر چهره یک کودک بیاورید و من به این نیاز داشتم

https://www.democracynow.org/2024/11/14/arwa_damon_gaza_healthcare

/ انتهای پیام /