چیزی که باعث ایجاد تفاوت بین نوجوان ایرانی و غیر ایرانی میشود، یک زمینههای اجتماعی، تاریخی و جغرافیایی است که در ایران وجود دارد؛ برای مثال زبان که اهمیت آن در حال کم شدن است. و دوم بستر ظهوروبروز هویت است
در جامعه مدرن که تکثر بخشی از هویت این جامعه است، نمیتوان با این دید نگاه کرد. کما اینکه در نسل جنگ شهیدان بسیاری داشتیم، اما جوانهایی هم بودند که با فرهنگ دفاع مقدس و جهاد بیگانه بودند. وقتی بخواهیم از شکاف نسلی حرف بزنیم همیشه گسست یا شکاف درون نسلی وجود دارد نه میان نسلی
ما در حال پرتابشدگی هستیم و انتخاب ما قوه اختیار ما نیست بلکه شرایط محیطی و غریزه ما است. نوجوان، چون گزینههای پیش رویش زیاد است، احساس انتخابگری میکند. احساس میکند دانستههایش زیاد است، اما کدام دانستههایش در جهت رشد فردی و نیازهای واقعی و نه کاذب او هستند؟
وقتی درباره نوجوان حرف میزنیم در مورد یک بازه خیلی سیال و محدود سنی میگوییم. این نوجوان قرار است در ۳۰ سالگی نتیجه کاری که الان کرده را ببیند. مهمترین چالش، عدم نگاه بلند مدت و تدریجی است
. گفتمان قدرت در خانواده ایرانی و جهانی دچار تزلزل و پیچیدگی شده و عامل آن ورود ابزارهای فناورانه است. با این فناوریهای نوظهور نقش اجتماعی و جامعه پذیر کردن نوجوانان دچار چالش میشود. حریم خصوصی معنای دیگری پیدا کرده و مذاکره نوجوان در فضای مجازی افزایش یافته است
/انتهای پیام/